Þetta eru skósveinar þekkts stórborgara í Reykjavík

Mínar heimildir, sem eru áreiðanlegar svo langt sem þær ná, segja að piltarnir tveir sem lögreglan vill ná tali af, séu skósveinar Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns. Þeirra starf fyrir Kolbein, er að útvega honum vissa hluti og færa honum þá, taka til og ræsta út á heimili hans eftir öflugar helgar (allar helgar eru öflugar á heimili Kolbeins og frú Ingveldar), og að hafa ofan af fyrir frú Ingveldi þegar hún er ein heima og vera henni til þægðar á allan hátt.

En hvern fjárann Steffie Ericson lögreglustjóri á vantalað við drengina er öllum hulið. Þó ber þess að geta, að Steffie hefir nokkrum sinnum notið gestrisni frú Ingveldar og Kolbeins, er með öðrum orðum góðvinur þeirra hjóna og því vandséð hvað hann vill þessum veslings skósveinum.

Um Steffie Ericson sagði frú Ingveldur eitt sinn á hamingjufundi í Hvöt, félagi sjálfstæðiskvenna, að hann Steffie litli væri ágætur og góður með sig þó svo hann væri ef til vill ekki barnanna bestur, en að sjálfsögðu væri enginn fullkominn og það ætti vel við litla Ericson sem og hana sjálfa. Þessi örláta einkunn frú Ingveldar varð þess valdandi að kvinnur í sjálfstæðiskvennafélaginu Hvöt fengu ómótstæðilega löngun til að kynnast Steffie Ericson náið. Svo hart gegngu þessir vel púðruðu og ilmvatnslegnu kvenvargar fram í löngun sinni að svala áhuga sínum á Steffie, að hann varð trekk í trekk að kalla víkingasveitina út til verja sig fyrir ágangi og losta þessara ólmu kvensnipta. Það var ekk fyrr en formaður og varaformaður Sjálfstæðisflokksins skárust í leikinn og bönnuðu flokkssystrum sínum að stíga í vænginn við lögreglustjórann að þær hættu þessari óþverraiðju sinni. Og svo lætur fólk sér sæma, að fullyrða að ekkert gagn sé af nefndum formanni og varaformanni, aðeins ógagn! Þvílík andskotans öfugmæli atarna, ég segi nú ekki annað.

Lögregla leitar þessarra manna

Steffie Ericson veldur vonbrigðum með háttarlagi sínu

Það hefir löngum verið hald manna, að Steffie Ericson væri sá er tæki við keflinu af stjörnusýslumanninum Stones sem æðsta yfirvald í Árnessýslu þegar þeim síðarnefnda þóknast að setjast í helgan stein eftir áratuga baráttu við óbótamenn og glæpalýð.

En trúlega hefir Steffie ekki þolinmæði til að bíða eftir að stjörnusýlumaðurinn láti af störfum og ætlar að snúa sér að mjúku málunum. Svo getur hugsast að drengskökullinn sé of blauður til að þora að takast á við hina forhertu glæpajúða sem hreiðrað hafa um sig í Árnessýslu. Sem betur fer er þó engann bilbug að finna á hr. Stones, sem barist hefur nótt og dag við óaldarsvín héraðsins, með litlum árangri.

Stefán ætlar ekki að festast

Skemmtiferðir frú Ingveldar, Kolbeins og félaga þeirra á ylströndina í Nauthólsvík

O jamm, þrátt fyrir gráa daga og sígrenjandi rigningarfjanda á ylströndunni í Nauthólsvík hefir sú veðrátta ekki komið í veg fyrir allnokkrar ferðir frú Ingveldar og Kolbeins og þeirra fylgifiska í þessa rómuðu útivistarparadís. Það hefir verið umtalað, og þá einatt umvöndunarsömum hneykslunartóni, að föruneyti frú Ingveldar og Kolbeins hafði alltaf verið í óhugnanlega annarlegu ástandi, hagað sér ósæmilega og ósiðlega ásamt því að vera einkennilega ögrandi til fara.

Það efir verið til þess tekið, að í einni ,,skemmtiferð" frú Ingveldar, Kolbeins og félaga í Nauthólsvíkina hafi einhverjir úr hópnum farið í samræðiskeppni og það svo dólgslega, að grandalaust fólk mátti flýja með ofboði með saklaus börn sín af staðnum. Versta uppákoman af öllum vondum hvað þetta varðaði vóru tvímælalaust furðu blygðunarlaus atlot Viggu Sleggju og Vindmeyjar Hross að hvorri annarri, en þá tóku allir, sem ekki vóru í hópi frú Ingveldar og Kolbeins, fyrir augun og létu sig hverfa af vígvellinum.

Auðvitað er það fullkomlega skelfilegur djöfull og andskoti, að ekki sé hægt að starfrækja dásamlega ylströnd í hjarta höfuðborgarinnar öðruvísi en að eiga á hættu, að frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður komi þar askvaðandi með flokk af siðlausum skepnum í eftirdragi. En þar eð stjórnmálasamtök frú Ingveldar og Kolbeins eru þessi misserin saman í ríkisstjórn, þá virðast þessi sæmdarhjón og þeirra vinir eiga allt og mega allt, vera friðhelg og geta gert allan þann óskunda sem þeim þóknast að fremja innandyra sem utan.

Dansa í rigningunni

Útjaskaðar heiðurskvinnur

Ekki er víst nóg með að blessuð gamla Framsóknarmaddaman og Fjallkonan okkar séu báðar útjaskaðar og komnar af fótum fram af hórdómssökum og sjúkdómum sem allur þessi hór hefir sýkt þær af, heldur er Ísland sjálft, eins og það leggur sig, að fara sömu leið og ofangreindar tvær heiðurskvinnur. Í sjónmáli er ekki nokkur skapaður hlutur, að manni skilst, sem gæti bjargað Íslandi frá að drepast útaf úr sömu sjúkdómum og Framsóknarmaddaman og Fjallkonan. En það verður víst að hafa það að landið sökkvi ásamt manni og mús í sama fjóshauginn og allt annað; það er ætíð svo undur hjartnæmt og fallegt þegar hlutirnir falla hver að öðrum í listrænu samræmi.

Vér getum þó þrátt fyrir allt vont og hræðilegt huggað oss við að frú Ingveldur og Máría Borgargagn eru langt í frá á leiðinni að verða útjaskaðar þó svo þær hafi látið vaða linnulaust á súðum í allnokkra áratugi.

Ísland er að verða útjaskað

Glæpahundum er ekkert heilagt í umdæmi stjörnusýslumannsins Stones

Merkilegt hve margir glæpir eru framdir í umdæmi stjörnusýslumannsins Stones þrátt fyrir að hann sé okkar besta yfirvald og taki misyndismenn og bófa engum vettlingatökum. Sí og æ leggja fingralanfir erkifantar, væddir kúbeinum og skrúfjárnum, leið sína í Árnessýslu til að láta greipar sópa um eigur heimamanna og eira engu. Þú hafa þessir níðingar brotist svo víða inn og stolið svo miklu í ríki hr. Stones, að aðeins er tímaspusmál hvenær þeir láta verða af því að spenna upp glugga á sýslumannssetrinu og fara ránshendi um heimili hins frækna glæpamannahrellis. Er nema von að fólk sé uggandi þegar tíðarandinn er orðinn þannig að innbrotsþjófar skeyta engu um hvar þeir bera niður við iðju sína?

Það er þó rétt að vara alla innbrotssinnaða glæpahunda við að ráðast til atlögu við sýslumannssetrið, því ef stjörnusýslumaðurinn Stones vaknaði á meðan þeir væru að athafna sig og kæmi að þeim væri aungrar miskunnar að vænta af hans hálfu.

Fengu vísbendingar um þjófinn

Þokkalegir formenn árnefnda og fiskifræðingar sem ekki þekkja lax frá ufsa

Það er ekki von að formenn árnefnda og fiskifræðingar hafi séð bláa laxa fyrr enda eru þessháttar skepnur ekki til. Hinsvegar eru til blálöngur og blessaður ufsinn er blár eins og beingaddaður íhaldsstrumpur. Að vísu eru helsti fáar heimildir á lausu þess efnis að blálanga og ufsi hafi gert sig heimakomin í laxveiðiám. En nú hefir það loksins gerst, að ufsi hefir gengið uppí Elliðaár, sem er auðvitað gleðilegra en orð fá lýst því ufsinn er hraðsyndur fiskur, viðbragssnöggur og framúrskarandi fjörugur og þessvegna mun það verða hrein unun fyrir laxveiðmenn að daga þennan öfluga fisk uppá bakka Elliðaánna.

En fyrst ufsinn er farinn að ganga uppí laxveiðiár, er ekki úr vegi að nefna ,,sjólaxinn" en það var fiskur i þunnum sneiðum, eldrauður að lit, sem fékkst áður fyrr í niðursuðudósum með lykli í kjörbúðum. Þetta var afbragðs áleggsmatur og vinsæll ofaná brauð um borð í bátum á síðustu öld. Sjólax þessi var enginn venjulegur lax (salmo salar Linnaeus) heldur ufsi (Pollachius virens). Til að ufsi gæti orðið að sjólaxi var hann lagður í mikinn saltpétur og rauða menju og látinn marinerast í þeirri blöndu þar til hann var orðinn hárauður, en þá var hann soðinn niður í dósir og seldur almenningi.

Blár lax í Elliðaánum

Meydómsmissir ofaní gjótu á Þingvöllum

Þegar frú Ingveldur var spurð að því hvort Þingvöllur væri ekki einmitt ,,heitur reitur hamingjunnar", svaraði hún því til, að það mætti svosem Andskotinn vita, að minnstakosti hefði hún tapað meydómnum endur fyrir löngu ofaní gjótu á Þingvöllum eða einhvurjum öðrum ámóta ólánsstað. Þegar hún var innt eftir hver átt hefði í hlut með henni þá missir meydómsins varð að veruleika, sagði hún að það mætti Andskotinn líka vita, ekki hefði hún neina hugmynd um það; og karlmennið sem hlut átti að máli? Það væri líklega eitt af þessum gerpum sem til allrar hamingju hefði skolast niður í göturæsið fyrir langalöngu. -En það var vond lykt af helvítinu, það man ég vel, bætti frú Ingveldur við með fullkominn alvöruglampa í augunum.

Heitur reitur hamingjunnar

Djöfullegra víti en orð fá lýst

Þökkum forsjóninni fyrir að engann sakaði þegar skemmtibáturinn var nær sokkinn á Þingvallavatni í dag; það var sannarlega mikil guðsblessun.

Sama verður ekki sagt um samkvæmi það sem stendur nú sem hæst að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Klbeinssonar skrifstofustjóra. Á þeim vonda stað er fátt um guðsblessanir og ótrúlegt að forsjónin skuli ekki vera búin að taka í taumana.

Frá hádegi í gær hefur nefnilega ríkt fullkominn djöfulgangur að heimili ofangreindra hjóna; hefir gengið þar á með ofbeldistiltektum og samræðisólifnaði á víxl og yfir samkvæminu sveimar svo þykkur mökkur af alkóhól- og eiturlyfjanautn að óskiljanlegt er að þessi heimilissvínastía skuli ekki vera sokkin í jörðu niður eins og kirkjan að Hruna, lofsællrar minningar. Að þessu sinni hafa Máría Borgargagn og Brynjar Vondalykt farið fremst allra í viðurstyggilegu athæfi og hroðalegum uppátækjum, bókstaflega farið hamförum, en húsbóndinn Kolbeinn hefir að mestu legið dauður eins og uppþornaður hákarlsskrápur þó svo að öll vit hans séu nálega stífluð af kóki og spítti. Og í morgun tróð Truggi Fokk hausnum á Haffa Frænku á kaf ofaní troðfulla klósettskálina og sturtaði niður. Það var ófögur sjón og voðaleg.

Þegar síðast fréttist höfðu nokkrir frægir stjórnmálamenn og kaupsýslumenn bæsti í hóp þeirra er fyrir vóru á heimili frú Ingveldar og Kolbeins og er einskis góðs að vænta úr þessu. Eftir inngöngu umræddra frægðarmanna getur ástandið aðeins orðið djöfullegra en allt sem djöfullegt er. Drottinn blessi oss öll og varðveiti frá þessu hryllilega víti og láti það sökkva af yfirborði jarðar, niður til þess staðar sem það á heima og sá ræður er veitt hefir þann innblastur er ríkir að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar..

Þremur bjargað á land á Þingvöllum

Jóns Íþróttamanns ákaft leitað eftir að hafa horfið í Laugavegshlaupinu

Í dag tók hinn frækni kappi Jón Íþróttamaður þátt í Laugavegshlaupinu. Honum auðnaðist að vísu ekki að vera í einu af þremur efstu sætunum, eða yfirleitt í nokkru sæti, þrátt fyrir að hafa án efa hlaupið þá vegalengd sem Laugarvegshlaupið spannar á langbesta tímanum í dag, en það helgast af því að hann villtist einhverstaðar á leiðinni og er sennilega á hlaupum enn í leit að markinu. Það hefir sem sagt ekkert spurst til Jón Íþróttamanns frá því fljótlega eftir að keppendur hófu hlaupið og nú er verið að kalla björgunarsveitir og þyrlu Landhelgisgæslunnar út til dauðaleitar að honum.

Flestir komnir í mark

Öldungarnir sem urðu fyrir saurskriðunni og hlógu ekki

Þetta er nú andskotann ekkert. Fólk hefði átt að sjá saurskriðuna sem skall á eldriborgurum af Hrafnistu sem vóru í útilegu hér um árið.

Það atvikaðist þannig til, að hópur eldriborgara af Hrafnistu ákvað í fylliríi að bregða sér í útilegu austurfyrir fjall. Þetta var sjötíu manna hópur og undir kvöld var slegið upp tjöldum undir háum hóli. Uppi á hólnum var jargansmikill útikamar og undir honum stórt gímald sem ætlað var til að safna í sig því sem fólk skilaði af sér ofan í kamarinn.

Þegar tjöld vóru risin og borð og stólar komnir á sinn stað, harmónikkukallarnir farnir að spila og fólk farið að bæta á sig drammi eftir að hafa reist tjaldbúðirnar, þá brast andskotans hóllinn og útúr honum ruddist þvílikur seyruflaumur, að elstu menn og konur í hópnum höfðu aldrei kynnst öðru eins. Á örskotsstundu lögðust tjöldin á hliðina undan elgnum, en stólar borð kallar og kellíngar ultu um koll og fengu að súpa hann súran í þessu dæmalausa áhlaupi. Í kjölfarið mátti kalla út björgunarsveitir, sem komu á staðinn með vatnsdælur til að verka mesta hroðann af öldungunum og viðleguútbúnaði þeirra. En allir kómu þó aftur og aunginn þeirra dó, en eitt er víst og það er það, að ekki einn einasti kjaftur í hópnum skemmti sér eða hló.

Náði myndbandi af skriðunni