Aðvífandi giftingarmenn dinglandi með prjóninn

Á sínum tíma orkti þjóðskáldið Megas: ,,Við Hlemmtorg rís gasstöðin gamla eins og forðum, ég get ekki tjáð það né túlkað með orðum hve allt þetta gaman er grátt" ...

Og enn er gamanið grátt á Hlemmi og sígildur vettvangur furðufugla, íslenskra sem útlenskra. Nú er það farið koma frá Bandaríkjum norður Amríku til að gifta sig á Hlemmi með tileyrandi glasaglaumi og drykkjulátum og pokapresturinn trallar undir eins og misheppnað hirðfífl. Að lögreglan skuli ekki, jafn nær hún er Hlemmtorgi, taka í taumana þegar annar eins galskapur er auðsjáanlega í uppsiglingu. Ef löggrýlan atarna væri vanda sínum vaxin hefði hún handtekið þett giftingarlið og falið það Hálfdáni varðstjóra til meðhöndlunar.

Nú kvað par frá Ástralíu vera á leið til Reykjavíkur til að gifta sig í Hvassaleitinu, og vilja með því heiðra minningu Hvassaleitisdónans, sem var á dögum í fyrir nokkrum áratugum og gjörði sinn garð grægan með gluggagægjum og flassi. Um hann orkti þjóðskáldið Megas þjóðhátíðarljóð, sem hefst sona: ,,Hvassaleitisdóninn, dinglandi með prjóninnn" ...

Gengu í það heilaga á Hlemmi

Dularfull sjóslys undir Háubjörgum

Þó svo að Andri Snær Magnason sé orðinn geggjaður get ég lítið við því gjört, en vona þó að hann fái sæmilega umönnun í sínu máli. Hins er verðugra að geta, að síðastliðið sumar var Sigurður sjómaður við róðra og reri oftar en ekki með handfæri sín á hin frægu Háubjargamið. Á Háubjargarmiðum er ósjaldan veitt beint undir hinum ægilegu björgum og fæst þar oft stórlúða, sem er að snudda eftir eggjum bjargfugla sem rúlla fram af klettasyllum og í sjó fram.

Og sem Sigurður sjómaður er að skaka þarna eftir flyðru kemur grjóthnullungur svífandi niður með berginu og strýkst við borðstokkinn. Sigurði verður litið upp við þessi tíðindi, en þá sér hann annan hnullung koma vaðandi niður og hæfði sá rórhúsi og braut það. Sigurður sjómaður sá, að við svo búið mátti ekki standa og seildist því til byssu sinnar, sem hann hafði ævinlega við höndina, brá henni upp að vanga sér og skaut í áttina á einhverju sem hreyfðist á bjargbrúninni. Ekki bar á öðru en að skrokkur af mannfjanda skondraðist niður með hamraveggnum og hvarf í hafið, alveg upp við bergið. Sást sá maður aldreigi meir.

Eftir þetta sigldi Sigurður sjómaður í land og áleit viturlegast að bíða þess er verða vildi, hvort einhver hefði séð þá hann skaut manninn fyrir björg, en þá kæmi lögreglan trúlega til að yfirheyra hann. En ekkert gerðist. Þremur dögum síðar var auglýst eftir Friðbirni bónda að stórbýlinu Mikluveitu; hann hafði horfið fyrir þrem dögum og ekkert til hans spurst síðan. Daginn efit greindi Ríkisútvarpið frá því að bifreið Friðbjarnar hefði fundist uppi í hrauni í um það bil 30 kílómetra fjarlægð frá Háabjargi. Þá lagði Sigurður sjómaður saman tvo og tvo í skyndingu og fékk út fjögur stóreinkennileg sjóslys undir Háubjörgum, sem aungum hafði til þessa tekist að útskýra á nokkurn hátt. En meir af því síðar.  

Hugmyndin að bæta við almannarými

Flærðin rist í hvern andlitsdrátt og glottið ein glæpasaga

Ef allt væri með felldu á Íslandi í dag, þá stæðu 80% þjóðarinnar saman fyrir framan Laugardalshöllina og mótmælti af öllu afli Sjálfstæðisflokknum og landsfundi hans. En nei, þjóðin er sljó og seinþreytt til vandræða og leyfir skipulögðum glæpasamtökum jafnt sem starngheiðarlegu fólki og hjartahreinu að stofna félög og flokka, sem síðan halda landsfundi.

En mikið væri hægt að vera stoltur af þjóð sinni ef hún gripi paurana, sem ætla að sitja landsfund Sjálfstæðisflokksins, og kastaði þeim eins og óvelkomnum pöddum út í veður og vind, og einnegin út í hafsauga, um leið og þeir leituðu inngöngu í Laugardalshöllina. Þannig mundi þjóðin gera sjálfri sér mestan greiða og ennfremur, að hún er fær um að standa með sjálfri sér gagnvart óeðli og glæpahneyggð.

Sumir skilja ekki baun í hvernig í ósköpunum á því stendur að forhert glæpasamtök, skipulögð niður í kjólinn, hafi, óáreitt, fengið að starfa í landi þar sem svo á að heita að lýðræði ríki. Þessum sumum skal ekki láð þó þeir standi skilningsvana andspænis hinum glottandi skipulögðu glæpasamtökum. Eða eins og segir í ljóði þjóðskáldsins um holdgerfing Sjálfstæðisflokksins: ,,Melrakka-augað var flóttaflátt, flærðin rist í hvern andlitsdrátt og glottið ein glæpasaga." Og hjá þjóðskáldinu heitir Sjálfstæðisflokkurinn ,,Skriflabúðin", sem er ágætt nafn á jafn óhræsisleg stigamannasamtök og Sjálfstæðisflokkinn.    

Ræða Bjarna í beinni

Spurning dagsins í dag er ...

Rússar eru gamalvanir að lygaspjót hinnar vestrænu forheimskandi auðvaldsmafíu standi á þeim. Og þeir vita sem er að gamlir úrkynjaðir kaldastríðsbretar hafa, með eigin hendi, gefið Skrípalingsfeðginunm ólyfjanina sem er við að drepa þau. Hinsvegar þykir hinni geggjuðu auðvaldselítu hér vestra bráðnauðsynlegt að sá okkur stöðugt fyrir alminnilegum óvinum,- og hvurjir ætli séu þá betur til fallnir í það hlutverk en einmitt Rússar? 

Frá því ég fór að muna eftir mér hefir fréttaveitan hér um sveitir komið því samviskusamlega og reglubundnum hætti á framgær að föðurland Grýlu gömlu og hennar djöfla og andskota væri þetta endemis Rússland. Inn á milli hefur svo verið skotið viðsjárverðum hengilmænum á borð við Ósama og Saddám, OAS í Alsír og Múgabí karl í Afríku, svo einhverjir séu nefndir. Og sem viðlag við djöfulskap Rússa, fyrr og nú, fá karlar á borð við félaga Castró og Maó formann að fljóta með, ásamt með félaga Chavez og Allénde í Suður Amríku.

En hvað snýr upp og hvað niður í tilfelli Skrípalíngsfeðginanna, þá lyktar aðförin að þeim keimlíkt og eiturefnaárásin, sem Assadi Sýrlandsforseta er kennt um og gereyðingarvopnin hans Saddáms, sem aldrei hafa fundist og munu aldrei finnist, en vóru þó átylla okkar hákristinna Vesturlandabúa fyrir hroðalegustu múgmorðum í Austurlöndum nær, sem enn sér ekki fyrir endann á. Spurning dagsins í dag er vitaskuld: Hvað ætlum vér, hákristilegir Vesturlandabúar, að vera tilbúnir lengi í viðbót til að trúa áróðri og söguburði forhertustu glæpamanna heimsins á hinum alþjóðlega vettvangi? 

Öll spjót standa á Rússum

Frú Lúna í snörunni og fimm mál tengd frú Ingveldi og Kolbeini

Tímarnir breytast og mennirnir með; í dag gera börn kvikmynd til kennslu og eftirbreytni um Lúnu litlu einhverfu, á meðan við, sem órum börn fyrir stinnum fimmtíu árum, munum aðeins eftir einni Lúnu, það er að segja ,,Frú Lúnu í snörunni", er frá er sagt í samnefndri bók. ,,Frú Lúna í snörunni" var fullorðinsbók, ekki fyrir heimska krakkaskratta, en eitthvað minnir mig samt að ég hafi reynt að lesa þetta rit, sem ekki var eftirminnilegra en svo og virkaði ekki meir á barnshugann en raun ber vitni, að ég man hreinlega ekkert út á hvað bókin gekk; man ekki einusinni hvort frú Lúna var hengd í snörunni eða ekki, hvort hún hegdi sig sjálf, ef hún hengdist, eða hvort einhverjir aðrir sáu um að festa han upp.

En það get ég sagt ukkur, að fátt er fjær annrri frú, það er að segja frú Ingveldi, en að hengja sjálfa sig, því hennar skapgerð hneygist öll í þá átt að taka aðrar persónur til handargagns og smeygja snörunni um hálsinn á þeim. Í fórum lögreglunnar eru ein fimm óupplýst hengingarmál, þar sem það eitt er talið víst, að þar hafi farið fram aftökur utan laga og réttar. Að sjálfsögðu er farið með þessi mál eins og mannsmorð og þar af leiðandi eru þau aldrei reifuð nema innan þykkra veggja lögregluembættanna.

Það þókti nokkrum tíðindum sæta þegar óbótapilturinn Finnur Rass fannst örendur í snöru í útihúsi uppi í sveit. Aunginn vissi til að Finnur þessi ætti nokkur tengsl við sveitina eða landsbyggðina yfirleitt og af þeim sökum þókti bændum nokkur óþrif að Finni og örlögum hans í fjárhúsunum atarna er hann fannst, því bændum þókti víst að sona pauri mundi ganga aftur við fyrsta tækifæri, sem og gerðist. Í annan stað fannst frilla Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns kyrfilega hengd utan á hjallhúsi suður með sjó. Enginn gat útskýrt ferðalag frillunnar á þann stað er komið var að henni örendri, aungin tengsl, ekkert farartæki, og ljóst að þessi kvennpéníngur hefði aldrei farið að sjálfsdáðum fótgangandi tugi kílómetra til að hengja sig, auk þess sem fullvíst var að hún kynni ekki að ríða hnút á reipi, sem dygði til hengingar. Þetta eru aðeins tvö af fimm dularfullum dæmum af sama tagi, hvar nöfn sæmdarhjónanna frú Ingveldar og Kolbeins hafa þráfaldlega verið bendluð við í ósvífnum getgátum milli rannsóknarlögreglumanna. Hinsvegar eru aungin líkindi til að málin verði nokkru sinni upplýst, því eitt með öðru er, að áðurnefnd sæmdahjón eru friðhelg fyrir rannsóknum og ákærum. Eða þegar Eyjólfur eitinn rotta fannst hengdur í trjágrein austur í Hallormsstaðarsógi, haldið þið að það hafi verið einleikið? Nei, aldeilis ekki. Ég segi ukkur kanski frá þeim atburði síðar, svo hroðalegum sem hann var. 

Markmiðið að hjálpa einhverfum

Undirrót allra lasta í Eyjum

Ástandið í Vestmannaeyjum er öldungis afleitt og aungra útbóta að vænta í bráð. Eftir að hafa rannsakað sálræn meginæxli Eyjamanna hafa vísindamenn komist að niðurstöðu um að ástandið sé Sjálfstæðisflokknum að kenna og verði ekki unninn bráður bugur að því að eyða áhrifum þessa flokksandskota muni Vestmannaeyjar leggjast í auðn á næstu tveimur áratugum. Þegar búseta og önnur mannleg umsvif heyra sögunni til í Eyjum geta hugsjónamenn svo sem skipulagt túristaferðir þangað út svo ókunnugir geti, af eigin raun, kynnt sér eyðileggingarmátt Sjálfstæðisflokksins á landsbyggðinni.

En Eyjamenn eru svo sem ekki alveg af baki dottnir og stunda enn íþróttir af slíkri grimmd, sem jafnvel Hund-Tyrkinn hefði verið stoltur af þá hann framdi Tyrkjaránin. Enginn kippir sér lengur upp við fréttir af aðstoðarþjálfara úr Vestmannaeyjum, eða einhverju soleiðis, sem kjaftshöggar leikmenn sína svo þeir liggja í hraukum í öngviti úti um allan völl. Það kemur því ekki á óvart þó boltalið frá Vestmannaeyjum sé ekki leikfært, nema endrum og eins, vegna agabanna og meiðsla leikmanna. Agabönnin eru fylgifiskur barsmíða og fólsku þeirra sem liðin skipa og meiðslin tilkomin vegna þess að andstæðingarnir eru stundum ekki vel tilbúnir undir kjafthögg Eyjapilta og slá stundum til baka svo drengurinn úr Eyjum, vel upp alinn í Sjálfstæðisflokknum, steinliggur í valnum, gjörrotaður, og síðan úrskurðaður frá æfingum og keppni næstu fjórar til átta vikur. 

Nú er ekki svo vel að Vestmannaeyjar séu eina plássið í landinu þar sem oflátungur og aulabárðar Sjálfstæðisflokksins hafa fengið að vaða uppi með öllum þeim hörmungum sem agaleysi af því tagi fylgir; hringin í kringum Ísland liggja þorpin eins og flakandi sár og er að blæða út vegna þess að íbúarnir hafa leyft hinni drepandi hönd Sjálfstæðisflokksins að búverka með eignir staðanna og atvinnutæki. Einhverju sinni var farið í mikið landgræðsluverkefni undir aðvörununni, að landið væri að fjúka burt. Nú væri við hæfi að hefja annað og öðruvísi landgræðsluverkefni undir kjörorðinu ,,Sjálfstæðisflokkinn burt" áður en þessum illvígu og harðvítugu ógnarsamtökum tekst að feykja öllum sjávarþorpum og sveitahreppum svo langt út í þann buska sem allt gleypir og ekkert á afturkvæmt úr.  

Tveir í agabanni hjá ÍBV og þriðji á sjúkralista

Komið þér piltar og hnusið

Kvöld eitt, fyrir skömmu síðan, hvarf Máría Borgargagn manni sínum. Hún var gersamlega týnd alla nóttina. En um morgininn skilaði hún sér heim, eins og úhverft aparassgat í framan,- og lúsug. - Sá sem sofanar hjá hundi vaknar upp við flær, eða öllu heldur lús, sagði Indriði Handreður eiginmaður Borgargagnsins. Svo hækkaði Handreður róminn og öskraði á konu sína: - Þú ert grálúsug helvítis merin þín.

Þegar til átti að taka kom í ljós eftir skoðun hjá Gottfreði Gottfreðssyni lækni, að Máría Borgargagn var með ,,blending", það er blending af flatlús og venjulegri lús; það þykir verra því þessháttar skepna lifir einungis á sérstöku óþrifafólki og aflægis. Og Gottfreð læknir skemmti sér ágætlega við að fræða vinkonu sína Máríu Borgargagn um allskonar lúsaplágur. Meðal annars trúði hann henni fyrir því, að hann hefði ræktað upp kvikindi með því að blanda saman venjulegri lús og færilús; þennan færilúsablending kvaðst hafa alið á sterum svo þær urðu eins stórar og litlar köngulær. - Svo sigaði ég þeim á Kolbein okkar Kolbeinsson, sagði Gottfreð glaðhlakkalegur, - og þegar frú Ingveldur uppgötvaði að karlinn hennar væri kominn með sannkallaðar aflraunalýs á kroppinn gekk hún svo nærri aumingjanum svorna að hann mátti liggja í reifum á spítala upp undir tvo mánuði. Hún drap hann næstum, hahaha.

Síðan Borgargagnið fékk þessa óþægilegu blendingslús hefir Indriði maður hennar Handreður lagt dag við nótt að komast að því hvar hún hafi fengið varginn á sig. Ýmsar ófétislegar rottuholur koma til greina. En líka betri ódámar eins og Brynjar Vondalykt, sem ber nafn með rentu, og Óli Apaköttur, hvers vegir eru órannsakanlegir eigi síður en breima fresskatta. En meðan Indriði leitar og leitar, er kona þans þögul eins og gröfin og verst allra fregna ef á hana er gengið. Í fyrrinótt vaknaði svo Handreður upp með fáti, því honum hafði dreymt að til hans kæmi Kolbeinn Kolbeinsson, ófrýnilegri en nokkru sinni, og orkti Kolbeinn þegar í stað á hann.

Liggur í ljótu porti
lagskona Handreðs ins frækna.
Hefir hún samlag við sóða,
sóttfulla Brynjar og Óla.
Kolbeinn úr humátt þar kallar:
- komið þér piltar og hnusið.

Vill ekki gefa sína fyrrverandi upp á bátinn

Hlógu að börnum og kennurum

Þegar menntamálaráðuneytið var búið að klúðra prófunum fyrir börnunum svo ekki stóð steinn yfir steini, kom menntamálaráðherra sprangandi inn í helgidóminn, með hlátrasköllum og loðhúfu af pápa sínum á höfðinu. Og saman hlógu þau Páll að tilhugsununni um kennaraálkurnar sem stóðu á gati frammi fyrir blessuðum börnunum, sem komin voru til að taka prófin, en prófin voru týnd og þar með var ferð barnanna unnin fyrir gýg.

Þá Páll og fraukan Alfredós menntamálaráðherra höfðu hlegið nægju sína, slógu þau upp fundi í allsherjar- og menntamálanefnd, hvur fjandinn atarna sem það nú er, og þar var hlegið enn meir og trallað á kostnað barnanna, sem ekki gátu tekið prófin, en þó sérstaklega að kennaraálkunum sem vissu hvað á sig stóð veðrið. Svo tóku þau í nefndinni eftir að þau voru farin að funda um samræmd próf og framkvæmd þeirra, en þá keyrðu hlátrasköllin og galskapurinn alveg um þverbak. Svo dinglaði nefndin sér á barinn og hefir ekki spurst til hennar síðan, - sem betur fer, mundi margur segja.

Páll
og fraukan fleyga,
formalín úr glösum
teyga.
Við það öðlast þau eilíft líf
og endanlegt
dáfagurt hrífutíf. 

Gagnrýnivert að hafa ekkert „plan B“

,,Vér kennum hann Rónald og ræflana hans"

Hér fyrr á árum áttu sumir það til, þegar minnst varði, að setja sig í stellingar og yrkja um náungann. Í þann tíð er slíkur kvaðskapur var við lýði var Arnfreður Lygdalh, föðurbróðir Arnfreðs Lyngdalh vörubifreiðarstjóra, ákaflega drykkjusjúkur og vappaði iðulega um Hafnarstræti og Löngustétt, og var hann að sjálfsögðu tiltlaður ,,róni" af menningarsnauðum aldarandanum. Um Arnfreð þennan orkti Gilli nokkur, sem var þekktur óþokki í Reykjavík, Rónaldsvísur, sem hefjast svo:

Vér kennum hann Rónald og ræflana hans,
er ráfa um stræti og garða.
Þeir áttu með Völu og Ólafi Skans
eðlunarstundina harða.
En þá allt var búið og bokkan tóm
og beljurnar lagstar í flórinn,
þá þrumaði Rónald, þurran með góm: 
Þetta var ljóti bölvaður hórinn!

Af Gilla skáldi er það að segja, að hann fannst dauður að húsabaki einn morguninn og stóð sveðja í belgnum á honum. Aldrei upplýstist hver drýgði dáðina að drepa pilt, en uppi var orðrómur, að Ólafur sá, er uppnefndur er ,,Skans" í kvæðinu og eiginkona hans, Valentína Péturs- eða Pálsdóttir, hafi vegið Gilla og launað honum með því mannorðshnekki þann er þau töldu sig hafa haft af kvæðinu atarna.

Hefði viljað dvelja lengur á Íslandi

Það er að byrja að vora eftir mykan og kaldan frjálshyggjuvetur auðvaldsins

Eftir þriggja áratuga skemmdarverkahrinu frjálshyggjumanna auðvaldsins á Íslandi er mikið verk að vinna fyrir samfélags- og sameignarsinnað fólk. Þó að verkið virðist um stund óvinnandi og eyðilegging frjálshyggjudrjólanna óyfirstíganleg er engin ástæða til að gefast upp. Því er það mikið gleðiefni, að verða vitni að því að til er hugrakkt, baráttuglatt hugsjónafólk sem ætlar að láta sverfa til stáls við græðgisvædda ómenningu auðvaldsins og freista þess að byggja upp siðaðaramanna samfélag jöfnuðar án atbeina auðvaldsperverta, hagfræðinga þeirra og stjórnmálafræðinga.

Ein af óforskömmuðustu lygum ráðamanna í stjórnmálum, verkalýðsforustu og atvinnurekenda er þetta endalausa japl þeirr um sífellt hækkandi kaupmátt. Samkvæmt þessu liði hefir kaupmáttur á Íslandi hækkað stöðugt í þrjá til fjóra áratugi og ef eitthvað væri til í orðum þessara gullfugla borgarastéttarinnar væri láglaunafólk á Íslandi múltímilljonerar. En því miður er því ekki að heilsa að kaupmáttur verkafólks hafi aukist á umræddu tímabili, þvert á móti hafur hann hvað eftir annað tekið hressilega afturkippi og launaþrælarnir eru í dag jafnvel enn meiri lífstíðarþrælar en þeir lægst launuðu árið 1975. Að vísu hefir allrahanda tækni fleygt fram á umræddu tímabili, en lífkjörum almennings hefir að sama skapi ekki farið fram; hinir ríku hafa að vísu orðið ennþá ríkari en þeir fátækari flestir hlotið þau örlög að vera hengdir á  lífstíðarskuldaklafa.

En nú virðist sem aftur sé farið að vora eftir hinn myrka og kalda frjálshyggjuvetur. Og eins og vera ber gerir vorið fyrst vart við sig í verkalýðshreyfingunni; gömlum spillingardrógum er vikið úr húsi og við tekur fólk með ópilltar hugsjónir, uppreiddan hnefa og með blóm í hárinu. Láti almættið gott á vita og að vel gangi að vinna vorverkin á heimilinu, þrífa vistarverur og hleypa fersku lofti inn. Íslensk alþýða á það vel skilið eftir að hafa fengið að sitja áratugum saman  uppi með samdauna spillingarverk auðvaldsins of frjálshyggjudraugana. 

„Það kostar ekkert að lækka vexti“