Hin margrómuðu Pallaskröll - endir

Það verður þriflegur andskoti ef Palli getur ekki haldið áramótaskrall af því að búið er að loka bölvaðri holunni sem Palli hugðist skralla í. Því er samt ekki að leyna, að skröllin hans Palla eru margrómuð, enda lífleg með afbrigðum. Þetta hefir byrjað hjá honum sona upp úr níu á gamlárskveld og fólkið farið að dansa um hálf ellefuleytið; um miðnætti byrja slagsmálin, géníralslagsmál með blóðnösum og rifnum skyrtum. Upp úr tvö hefir vanalega verið búið að stilla til friðar hvað slagsmál varðar, en þá tekur nú ekki betra við. Ónei.

Á áramótapallaskröllunum hefir það orðið plagsiður, að upp úr tvö á nýársnótt hafa gestir dansleiksins skipt um ham, ef svo má segja, og farið að tala tungum og haga sér ósiðlega. Vitur maður, sem varð vitni að þessum ósköpum, sagði eftir á, að pervertisminn hefði lagst eins og þungt ský yfir salinn og jafnvel besta fólk hefði farið að láta eins og fífl, fækkað fötum og sumir borið við að strjúka sjálfa sig óviðurkvæmilega framan í öllum. Þetta hefði verið raunarleg lífsreynsla og öllum til skammar.

Hinn vitri maður bætti síðan við, að margt þjóðþekktra einstaklingar hefðu verið á Pallaskrallinu, og flestir þeir hagað sér snautlega. Þar hefði mátt sjá mjög valdamikið fólk, svo sem eins og frú Ingveldi og eiginmann hennar, Kolbein skrifstofustjóra, Máríu Borgargagn og óþokkann Indriða Handreð, sem hún ku búa með, einnig voru þarna Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur. Allt hagaði þetta fólk sér eins og skynlausar skepnur á dansgólfinu; að vísu var Kolbeinn sleginn út í horn þegar slagsmálin voru háð og var úr leik í full þrjú kortér. Að vanda beit ekkert á frú Ingveldi; hún tók kallmenn hreðjatökum og snöri niður og Borgargagnið tók við með því að draga niðrum á buxurnar. Á afganginn af skemmtuninni verða menn að geta sér til um, því ekki er ætlunin að birta hér einhvern óguðlegan fróðleik í klámi og viðbjóði. Og hinn vitri maður segir hreint út, að hann muni aldrei ná sér eftir að hafa orðið vitni að öðru eins.   

Áramótaball Palla í uppnámi vegna lokunar Spot

Hálfdán Varðstjóri skaut meintan innbrotsþjóf

Það sést aldrei neitt misjafnt á upptökum, það eru gömul sannindi og ný. Indriði Handreður og frú hans, Máría Borgargagn, settu að gefnu tilefni upp njósnavélar við hús sitt, því þeim lék hugur á að sjá hvurnig jólasveinninn bæri sig að, ef hann kæmi í heimsókn. Morgun eftir morgun fóru þau saman yfir afrakstur næturinnar, en gripu ævinlega í tómt, það sást bara ekki neitt. Svo eina nóttina á aðventunni heyrðu þau sæmdarhjón þrusk við svefnherbergisgluggann og Handreðurinn þorði ekki öðru en að hringja á lögregluna.

Jú jú, lögreglan kom, ekki vantaði það. Það komu meira að segja tveir lögregluprjónar á vettvang og var annar þeirra sjálfur Hálfdán Varðstjóri, en hann mun vera mestur lögregluþjónn sem nú er uppi. Nú, Hálfdán hafði snör handtök, þegar hann kom auga á einhverja þúst utan við svefnherbergisglugg Borgargagnsins og Handreðsins, mundaði riffil sinn út um bílgluggann og skaut. Þústin hrundi niður um leið og skotið reið af og lögregluþjónarnir flýttu sér sem mest þeir máttu til að gá að hvað Hálfdán hefði skotið. Og satt að segja brá þeim lögregluþjónum þegar þeir uppgötvuðu hvað Hálfdán Varðstjóri hafi skotið.

Það var nefnilega svo, að Hálfdán og hans undirsáti stóðu skyndilega undir svefnherbergisglugga áðurnefnda hjóna og þar undir lá einnig dauður jólasveinn, kúlan hafði hitt hann í hægra gagnaugað og komið út um hið vinstra. Það vita allir, að ekki er gott mál að myrða jólasvein, enda hefir slíkt og annað eins endemisvesen aldrei gerst áður. Og nú varð að hafa snör handtök. Á stuttum fundi valdstjórnarinnar og sæmdarhjónanna, var ákveðið að hafa samband við værðarklerkinn Atgeir p. Fjallabaksen og biðja hann um að jarðsyngja jólasveininn á stundinni. Svo fóru hlutaðeigandi út í kirkjugarð með jólasveininn í pokanum sem hann hafði haft meðferðis. Hálfdán Varðstjóri, lögregluprjónninn og Indriði Handreður grófu býsna djúpa holu ofan í jörðina og köstuðu pokanaum með jólasveininum þar ofan í, en séra Atgeir p. Fjallabaksen kastaði rekunum og saung einn sálm yfir hinum brottkallaða jólasveini. Morguninn eftir var allt eins og ekkert hefði í skorist.

Ekkert aðfinnsluvert hefur sést í upptökum

Dómsmálaráðherra hefir ekki neitt vit á lögreglurannsóknum og dómsmálum

Það er eins gott fyrir Áslaugu Örnu, sem sögð er dómsmálaráðherra, að tjá sig yfirleitt ekkert um rannsóknir lögreglunnar, því á þessháttar hefir umræddur ráðherra ekki einusinni hið minnsta vit. Þar fyrir utan leikur grunur á að dómsmálaráðherra og hinn grunaði kynferðisböðull séu flokkssystkini, með öðrum orðum: systkini í Flokknum. En til þeirra systkina teljast líka ríxlögreglustjóri, lögreglustjórinn í Reykjavík og Stjörnusýslumaðurinn Stones og einnegin sýslumennið á höfuðborgarsvæðinu.

Nú, hin grunaði virðist vera viðsjárverður gripur og ekki vitlegt fyrir litlar humarætur að sletta sér fram í hans undarlegu málefni. Hinsvegar hefir lögreglan í bígerð að fela stegginn í umsjá Hálfdáns Varðstjóra, sem ekki mun draga af sér við að koma manninum í skilning um að hann hafi villst inn á hættulega braut. Við munum öll eftir því þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður var handtekinn í hjónarúmi sínu af fjölmennri lögreglusveit. Kolbeini var gefið eitt og annað að sök og var fáar syndir í því registri, eins og segir á frægri bók, vægari en nauðganir, hórdómur sifjaspell og barnamorð. Kæruna á höndur Kolbeini höfðu þau hjón, Máría Borgargagn og Indriði Handreður, lagt fram á lögreglustöðinni við Hverfisgötu.

Hálfdán Varðstjóri glotti smeðjulega þegar honum var færður óþokkinn, en skipi samstundir um svip þegar hann var orðinn einn með gæslufanganum, þá varð hann í framan eins og blóðgrimmur örn og tjáði Kolbeini, að nú væri öllum gælum við hann lokið. Að svo búnu rauk Hálfdán fram til sín á varðstofuna og hvolfdi hálfri áquavítisflösku í sig í einum teyg og snússaði sig vel og vandlega á hvítu dufti, sem hann hafði í dulitlum plastpoka í brjóstvasa sínum; þetta duft hafði hann sjálfur tekið af aumingja nokkrum úti á Granda, sem hann svo fleygði í höfnina þegar hann hafði gert duftið upptækt. Þremur dögum síðar voru bæði Kolbeinn og Hálfdán Varðstjóri færðir á sjúkrahús eftir að frú Ingveldur hafði komið á lögreglustöðina til að frelsa mann sinn. Þá lá Kolbeinn illa leikinn í fangaklefanum eftir líknandi handtök Varðstjórans. En Hálfdán Varðstjóra barði frú Ingveldur við þetta tækifæri til óbóta svo að kallskepnan mátti liggja eins og liðið lík í sjúkrarúmi í heilan mánuð. 

Treystir því að lögreglan vinni faglega

Nú ætti sú stutta að nota tækifærið og láta að sér kveða

Nú ætti litla telpan Sjálfstæðisflokksins í dómsmálaráðuneytinu að nota tækifærið, láta slag standa, og troða Ólafíu Kristínu með valdi, ef ekki vill betur, í lögreglustarfsnámið hjá Háskólanum á Akureyri. Mikið djöfull héld ég háskólalubbarnir þarna fyrir norðan verði lúpulegir þegar dómsmálaráðherra steypir sér yfir þá eins og hafgammur og lætur þá hlýða. Enda er ekkert að því að lögreglumenn og lögreglulærlingar séu á róandi, það veit Hálfdán Varðstjóri manna best.

Það hefir nefnilega flogið fyrir, að sjálfur Hálfdán Varðstjóri sé stundum hálf-einkennilegur þegar hann er á vakt og af honum leggi jafnvel ágæta áfengislykt á stundum. En sannleikurinn er auðvitað sá, að Hálfdán er aunginn bind-ind-ind-ismaður og brúkar þá stundum heldur kraftmeiri meðul en hvítvín. En þetta hefir ekki háð hinum frækna Varðstjóra agnarögn, heldur hefir honum vaxið ásmegin í erfiðum aðstæðum þegar hann hefir haft sér til gottgjörelsis styrka inntöku. Sérstaklega er yfirheyrslutækni Hálfdáns rómuð, en yfirheyrslur stundar hann mest innan veggja fangaklefans því þar inni er þrjóska glæpalýðsins minnst og sannsöglin að sama skapi mest.

Mjök er minnistætt þegar Hálfdán Varðstjóri ók í hlað einbýlishúss nokkurs á höfuðborgarsvæðinu, vatt sér þar inn og kom að vörmu spori út aftur með húsfreyjuna í eftirdragi og mismunaði henni inn í fangarými lögreglubifreiðarinar, marglæsti og sló að síðustu slagbrandi fyrir dyrnar. Að vísu hafði Hálfdán farið nokkuð villur vega að þessu sinni, því að hann ætlaði sér að handtaka karlmann til heimilis við allt aðra götu. En þar eð húsfreyjan var ein heima tók Hálfdán hana fasta og hafði með sér. Handtakan átti sér stað laust fyrir kvöldmat og frúin var búin að játa klukkan hálf tólf um kvöldið, þá illa haldin af klæðaleysi og orðin hálffull eftir innbyrlanir Varðstjórans. Hún var síðar dæmd í átta ára fangelsi fyrir brot gegn valdstjórninni, péníngaþvætti, umboðssvik og skjalafals, einnig að hafa hvatt óvita til hnífaárásar á dvalarheimili aldraðra í heimahverfi hennar.  

Lyfjanotkun megi ekki leiða til skertra tækifæra

Sá grái er víða þekktur og það af illu einu

Bölvaður þrællinn á gráleita jepplingnum hefur eflaust notið þess að aka á brúnu skutbifreiðina. Ég held maður þekki nú sona kalla.Og nú liggur hann eflaust upp í loft heima hjá sér einu ofsalegu fullnægingarkasti, því sona menn fá fullnægingu af því að keyra utan í bifreiðar annarra manna og láta sig síðan hverfa án þess að tala við kóng eða prest. Hálfdán Varðstjóri hefir reynslu af þessum delum og gefur þeim ófagran vitnisburð.

Síðastliðið vor, eða var það vorið þar áður?, tók Brynjar Vondalykt bifreið móður sinnar traustataki og ók utan í marga bíla áður náðist að stöðva hann. Lögregluþjónarnir sem tóku Vondulyktina voru ungir og óvanir og annar þeirra kvenmaður í þokkabót. Þessi ungmenni læsti Brynjar Vondalykt inni í fangaklefa á varðstöðinni og hélt leiðar sinnar gleiðbrosandi. Þegar Hálfdán Varðstjóri komst að því hvað gerst hafði brjálaðist hann og tók hin ungu hjú heldur rækilega til kostanna í hegningarskyni fyrir yfirsjónirnar með Vondulyktina. 

En ódámurinn á gráa jepplingnum er víða þekktur og af illu einu. Fyrir utan að hafa leikið sér að því að keyra yfir hund, sem var í fylgd eiganda síns. Maðurinn hafði hundinn í fallegri leðuról og var auk þess uppi á gangstétt þegar grái jepplingurinn kom aðvífandi og batt enda á ævi seppa. Í annað sinn sást til grás jepplings aka með fantaskap inn í hóp af mjólkurkúm úti í sveit. Flestar kýrnar lifðu árásina ekki ef, en sá grái hvarf af vettvangi ásamt bölvuðum þrælnum sem að sjálfsögðu var við stýrið. Það er viðbúið að hinn afbrotagjarni ökumaður fái illilega fyrir ferðina þegar Hálfdán Varðstjóri hefur upp á honum, það verður trúlega hrottaleg handtaka, en Hálfdán Varðstjóri er þekktur af öðru en vettlingatökum.

Lögregla leitar ökumanns á gráleitum jepplingi

Afi Kolbeins fór líka illa með hann Sörla sinn

Þar kom að því að hrossaeigendur fengu ærlega á baukinn. Hvaða vit haldið þér að það sé að hafa saklaus dýr, meira að segja hófdýr, úti allan ársins hring án þess að koma nokkru sinni í hús eða skýli? Það er náttúrlega ekki neitt vit. Hræddur er eg um, að sjálfir hrossaeigendurnir hefðu verið orðnir framlágir ef þeim hefði verið haldið berrössuðum úti í hroðaveðrinu sem gekk fyrir norðan land á dögunum. Þessir kallar hefðu verið rauðir og bláir og gaddfreðnir eftir hálfan sólarhring í þeim aðstæðum sem þeim þykir sjálfsagt að bjóða veslings hrossunum.

Afi Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns var sagður heilmikill hestamaður, kvensamur og ölkær. Honum varð á, á sínum efri árum, að hengja í ógáti gæðinginn sinn hann Sörla á brúnni yfir Kölduhvísl. Karlskrattinn hafði farið af baki á miðri brú til að míga og skíta og hnýtt beislið á klárnum við brúarstólpa. Hann var all langa stund að sýsla við skítverkið og hugsaði margt á meðan ásamt því að staupa sig rækilega og troða neftóbaki upp í sig. En þegar hann stóð upp frá verkum sínum kom drossía á þeysiferð eftir þjóðveginum og yfir brúna, en Sörli reyndi að forða sér með því að stökkva yfir handriðið og hengdist. Það þókti víst ófögur sjón.

Og afa Kolbeins hefndist fyrir óaðgætnina við Sörla, já og kvennafarið og tóbaksátið, því hann fannst sjálfur hengdur í yfirgefinni fjóshlöðu í afdal einum. Það þóktust menn og sjá, að afi Kolbeins hefði ekki séð sjálfur um henginguna, heldur mátti af verks um merkjum ráða að karlinn hefði verið embættaður af mönnum, því höndur hans vóru rígbundnar á bak aftur og fætur tjóðraðar. Það var svo sem ekki gert neitt veður út af endalokum afa Kolbeins og engar heimildir eru heldur um að hann hafi verið jarðsettur á þann hátt er lög gjöra ráð fyrir. Munnmæli segja að karlálftin hafi ekki verið skorinn niður fyrr en seint um haustið, en hvað varð af jarðneskum leyfum hans veit ekki nokkur maður svo vitað sé. En auðvitað er reimt þar sem fyrrnefnd fjóshlaða stóð; þar finnast oft skepnur dauðar, meira að segja fuglar, þannig að ekki situr afi Kolbeins auðum höndum í eilífðinni.

Óvægin umræða um hrossaeigendur

Hraunburður Levís og hugsanleg hefnd Ása

Þá hefir píratapilturinn Leví látið sig hafa að ,,hrauna yfir Ása", sem aftur leiðir hugann að ljóði sem hefst á eftirfarandi verklýsingu: ,,Hann lagði hana á bakið í blágrýtisurð og buxunum fleygði hún lengst út í skurð." Með þessu er þó ekki verið að gefa í skyn neitt afbrigðilegt eða ósiðlegt um innilegt samband Leví og svokallaðs Ása. Neinei, fjarri fer því. 

Nú, hraununin, sem Leví gortar sig svo mjök af, felst þó ekki í því að hann kasti hraungrýti í Ása og linni ekki látum fyrr en karlinn er kominn undir farg af hrauni. Ekkert soleiðis, nei. Hraunburður Levís felst eingöngu í skriftum, kjaftbrúki á netinu, þar sem strákurinn leyfir sér að tala ljótt um Ása, eins og hann sé einhverskonar ófreskja, dýrbítur, en það er Ási auðvitað ekki.

Og hvað ætli valdi svo þessu hraunstandi á píratapjakknum? Það veit svo sem aungin. En eitthvað mun það þó standa í sambandi við annað bréf, bréf sem margnefndur Ási ku hafa sent frá sér út í Evrópu þar sem hann kvartar sárt undan píratatunnunni Þórhildi Sunnu. Það skal tekið fram, að full þörf var á öllum þeim bréfaskriftum sem hér eru til umfjöllunar, þó ekki væri til annars en að skemmta einkennilegu fólki í skammdeginu. Ekki fer hjá því að mikill stígandi er í sögunni af bréfum Levís og Ása og vissulega mun draga mjök til tíðenda er líða fer að þorra. Er ekki örgrannt um, að stórmæli nokkur liggi í loftinu með mannvígum að fornum sið. Það er til dæmis fullyrt, að enn og aftur margnefndur Ási lumi á atgeiri nokkrum, ágætu vopni flugbeittu, sem upp kom þegar grafið var fyrir einhverju mannvirki í Fljótshlíð. Nú er bara og bíða og sjá hvort Ási laumi atgeirnum inn um glugg Levís og komi þar með fram grimmri hefnd fyrir hraununina. 

„Þetta bréf hans er algjör viðbjóður“

Hann var á sínum æskuárum sannarlega héraðsósómi

Það er þriflegur djöfull atarna ef svo er komið að íslenskir héraðssaksóknarar séu farnir að gjöra sér ferðir til útlanda í þeim tilgangi einum, að reyna að þefa uppi ávirðingar um duglega og útsjónarsama menn af norðlenskum kynstofni. Hver ætli hafi gefið þessum ,,héraðssaksóknara" leyfi fyrir þessari sóðaferð til Haag í Hollandi? Og hver borgaði undir afturendann á honum? Oss er nær að halda að sá er fót til Haag hafi verið einhver alræmdur héraðsósómi en ekki héraðssaksóknari.

En fyrst minnst hefir verið á héraðsósóma er ekki úr vegi að taka til athugunnar þann valdamikla mann, Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann, þá er hann var æskumaður heima í héraði. Mér segja kunnugir, að ekki hefði leynt sér hvurn mann Kolbeinn Kolbeinsson yngri hefði að geyma um leið og hann skreið upp úr vöggunni í frumbernsku. Það voru vitni að því þegar þetta drengkerti var að leika sér að því á öðru ári berja ketti með smíðahamri; soleiðis gera aðeins þeir sem haldnir eru Djöflinum frá upphafi. Svo kom piltur með öxi og hjó skottið af ketti, sem amma hans átti. Þegar afi Kolbeins frétti af verknaðinum sagði hann að réttast væri slá strákskömminni við hestastein svo hann fremdi ekki fleiri glæpi.

Þegar Kolbeinn var tólf ára gekk hann nokkuð svo fram af þroskuðu fólki, já og óþroskuðu líka, með brennivínsdrykkju og drögum af afbrigðilegri kvensemi. Það var ekki eins og hann væri að eltast í meinleysi við jafnöldrur sínar. Ónei. Þetta krakkakvikindi reyndi eins og fullorðinn dólgur við fullorðnar konur og vel stálpaðar stúlkur, sem þóktu léttar á bárunni, eins og Móði Moj skipstjóri og útgerðarmaður orðaði það þegar hann þurfti að úttala sig greiðviknar konur. Og það var aunginn flóarfriður fyrir helvítis endeminu og fór svo, að giftur maður sást koma með Kolbein tólf ára út úr húsi og flengja hann stórhýðingu og hóta að reka hann í gegn með girðingarstaur, ef hann léti ekki af brenglun sinni; kallgreyið, gifti karlinn, hafi víst komið að kérlíngu sinni þar sem hún var í óðaönn að klappa Kolbeini strák og kjassa hann.   

Funduðu í tvo daga vegna Samherjamálsins

Nýjir tímar í vændum

Það væri nú óskandi að þingið framlengdi jólaleyfið sitt til eilífðarnóns, því satt best að segja er þetta andskotans Alþingi einn allsherjar dragbítur á öllu þjóðlífinu. Í stað Alþingis, með öllum sínum skrípalátum og Stenngrími Johoð, tæki Alþingi götunnar við og gerði allt sem því sýndist og meira til. Þá mundi Hæstiréttur, ásamt öllu dómarastóði sínu frá Sjálfstæðisflokknum, sem og aðrir lægri dómstólar verða settir af, en í þeirra stað tæki Dómstóll alþýðunnar við og dæmdi auðvaldsbesefa og péníngagéðsjúklinga til viðeigandi refsinga.

Í kjölfar þess að Alþingi hefði blessunarlega verið steypt í göturæsið væri öllum ráðuneytunum lokað, því alþingi götunnar þarfnast ekki ráðuneyta, ráðherra og möppudýra. Þá færi sveit vaskra manna suðrá Bessastaði og ræki forsetann þaðan út og létu digra slagbranda fyrir dyr allar og glugga. Á meðan verið væri að reka forsetann á flótta færi sendinefnd í heimsókn á Bysskubbsstofu og gerðu Þjóðkirkjuna með einu pennastriki að kaþólskri kirkju, því að kaþólsk kirkja er mikið skemmtilegri en þetta lúteríum-evangélíum. 

Þegar allt framangreint væri klappað og klárt mundi öll höldakind líta yfir sviðið og nýunnin verk og sjá að þar væri allt harðla gott. Nú, en til að verja hið nýja skipulag mundi alþingi götunnar stofnsetja Varðsveitir götunnar og Björgunarsveitir alþýðu. Það er nefnilega viðbúið að einhverjir Samherjar verði með múður og pex og þá er best að mæta þeim af einurð og loka þá inni meðan mesti íllskumóðurinn rennur af þeim. En þetta verða spennandi tímar án Bjarnaben, Stenngríms Johoð, Torgerðar Katrínar, Engeyjarættarinnar, Sigmundar Davíðs og Samherjanna í LÍÚ.

Þingið komið í jólafrí

Guð gefi oss harðvítugar prestskosningar

Guð gefi sóknarbörnum í Glerárprestakalli og Þorlákshafnarprestakalli harðvítugar prestkosningar þar sem öllu verður til tjaldað. Þegar síra Baldvin var kjörinn prestur til Gemlufallaþinga hlaut hann 99,9% greiddra atkvæða, sem gefur til kynna að keppinautur hans hafi notið sérlega lítillar lýðhylli. Í kosningabaráttunni gekk síra Baldvin í öll hús í sókninni og gerði öllum ljóst að það gæti haft herfilegar afleiðingar ef hann næði ekki kjöri. Síðan hefir síra Baldvin ríkt sem einveldisherra í prestakalli sínu, sem aftur hefur haft þær afleiðingar að glæpir og ósiðir heyra hér um bil sögunni til í prestakallinu, sem og prófastsdæminu öllu.

Það er einnig vor trú, að kosningar til prests í Glerárprestakalli gæti orðið allra fjörugasti slagur þar sem þeir félagar rógur og mannorðsmorð fari á kostum. Það er af mótframbjóðanda síra Baldvins að segja, að eftir að hann tapaði prestskosningunni skildi konan við hann, en þá var hann orðinn ærulaus, og aunginn vildi taka við honum nema strætið og nú situr hann inni fyrir að hafa framið ofbeldisverk.

Í prestakalli heilagast Þorláks (framb: Þolláks) gætu orðið heiptarleg átök og viðbúið að hrikti í. Sá er vinnur og hreppir hnossið mun vera mjök vígamóður, er hann verður setur í embætti, rúin öllu því mannorði sem góðir menn telja að prestur verði hafa. Það er haft til marks um afl og hreysti síra Baldvins, að þegar í fyrstu messugjörð í höfuðmusteri sínu bannfærði hann fimm sóknarbörn með þeim orðum að þau væru þrjótar, drykkjurútar, lygarar og saurlífiskvikindi; það fólk á sér ekki viðreisnar von. Þegar einn hinna bannfærðu deyði sætlega frá þessu jarðlífi lét síra Baldvin urða þá persónu utangarðs; persónan atarna fékk leg í mýrarkeldu og var grjóti úr nærliggjandi urð kastað ofan á þar til kúfur var kominn á kelduna.                

Níu sækja um prestsembætti