Þær voru allar annaðhvort heil- eða háffullar að keppa fyrir þjóð sína

Og þær snöru við blaðinu með hangandi haus, já helvíti var það gaman. En það sakar þó ekki að geta þess, sona í miðri sigurvímunni, að þær ungversku vora allar hálf, og sum heil, fullar; léku landsleik í knattspyrnu undir áhrifum áfengis. Já, vinir mínir, þið þekkið ekki Ungverja. Kanski kann einhverjum að þykja það dálítið skrýtið, en þá lagði brennivínsfýluna út úr þeim langar leiðir, til dæmis upp á miðja áhorfendabekki. Og þrátt fyrir að vera hér um bil á lögginni, þá tókst þeim ungversku að skora mark hjá Íslendingum. Ef telpurnar frá Ungverjalandi hefðu ekki verið sona helvíti drukknar í kvöld hefðu þær vafalaust unnið leikinn með 100 mörkum gegn aungvu.

Nú, glöggir menn, sem voru á vellinum og sáu leikinn, báru að eitthvað hefði einnig verið bogið við íslenska liðið; þeir hefðu fram undir leikslok talið að jafnaði 13 íslenska leikmenn inni á vellinum í einu, og hefðu þó dómarinn og línuverðirnir ekki verið meðtaldir. Dómarinn var með allt á hreinu, enda Íslendingur eins og línuverðirnir, og stóðu allir sem einn með sínum stelpum gegn Ungverjabyttunum. Það er alveg dæmalaust hvað landslið á útivelli eru gjörn á að drekka sig augafull áður farið er inn á völlinn fyrir þjóð sína. Hreint alveg dæmalaust.

Já já, og séð hefi ég langdrukkinn strákgölt, alræmdan fyrir ofdrykkju og öldungis óábyrgt kvennafar, skora í frægum kannspyrnukappleik glæsimark af rúmlega 35 metra færi. Þeir gera ekki betur í dag þessir hálaunuðu atvinnukukkar í Arsinalli og Sellsea, nei, aldeilis ekki. Ég þarf varla að taka fram að þessi saga er svo dagsönn, að sannara orð get ég ekki talað; og boltinn var ekki fistuðra, eins og brúkuð er á dag í fótbolta, heldur einn af þessum níðþungu, vatnssósa leðurhnöllum, sem þá voru tíðkaðar og steinrotuðu miðverði ef þeir ösnuðust til að skalla til baka útspörk markvarða.

Við snérum blaðinu við í seinni

VG er formlega orðinn harðvítugur einkavæðingaflokkur

Á stefnuskrá VG, flokks Stengríms, Álfheiðar og Swabbalingafamelíunnar, er meðal annars að finn stóran og langan bálk um endanlega einkavæðingu innviða samfélagsins. Þar er auðvitað talað um að einkavæða Leifsstöð og tekið fram að Eyngeyingar séu æskilegir framtíðareigendur flugstöðvarinnar. Þar er einig í ýtarlegu máli rakin fyrirhuguð einkavæðing Þjóðkirkjunnar, en þar er lagt til kirkjum og prófastsdæmum verði úthlutað með hlutaveltu, sem er ný sýn í einkavæðingarmálum.

Í skuggaráðuneyti VG, þar sem þeir Stengrímur og Swabbi sjálfur sitja, ásamt með Álfheiði Ingadóttur, herra Ragnari Árnasyni hagfræðingi og Svartapétrinum Kolbeini Proppa, sem er náfrændi Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, hefur verið unnin áætlun um hvernig æskilegum Samherjum verði gefin Landsvirkjun, Landsbankinn og Landsspítalinn. Af þessu sjáið þið að VG er haðvítugur einkavæðingaflokkur, sem er ósínkur á eigur almennings.

Þá ber að geta þess, að skuggaráðuneyti VG, hefir fyrir nokkrum árum, fyrir hönd VG, gerst fullgildur aðili að Sjálfstæðisflokknum; með öðrum orðum: Bjartur kotbóndi og leppalúði hefir laumað sér heim á Höfuðbólið eftir duldum leiðum, án samráð við nokkurn annan en sjálfann sig.   

Sala á Leifsstöð gæti raungerst á næstu mánuðum

Þjóðarsóminn ljómar sem sól af Sigmundi Davíð í dag

Mikið þó déskoti tók Sigmundur Davíð glæsilega í hnakkadrambið á Guðlaugi a. Þórðarsyni, hann bókstaflega skúraði grútskítugt gólfið með utanríkisráðherranum og gjörði hann umsvifalaust að þeirri auðvirðilegri gólftusku, sem er einota og kastað er í sorptunnuna að notkun lokinni. Ekki verður betur séð en eftir þessa hraksmánarlegu útreið verði utanríkisráðherrann að segja tafarlaust af sér, en bættur sé skaðinn. Ekki síður var Sigmundur Davíð í hlutverki hinnar ábyrgu húsmóður sem ekki sparar vöndin á börn sín, þá þau eru uppvís af óþekkt og svínsnáttúru. 

Það vakti og ahygli þeirra er horfðu á Sigmund og Guðlaug a. eigast við á sjónvarpsskjánum, að Guðlaugur a. virkaði sem ein hænupúta, sem staðið hefir úti í roki, rigningu og náttmyrkri heila nótt og tapað hefir allmiklu af fjöðrum sínum, á meðan Sigmundur Davíð minnti á sögulegar fornaldarhetjur vorar, svo sem eins og Víga-Styrr eða Þorgeir Hávarsson. Það er hreint meira hvað sumarið hefir farið misjafnt við menn og hvað sumir koma rytjulegir og vankaðir frá sólinni.

Og svo sveimaði forsætisráðherrann í þingsalinn og það var sem lýsingin dofnaði um meir en helming við nærveru hins rómaða gluggaskrauts þeirra Stengrímssamherja og Bjarnaben; það veitir sannarlega ekki af sterkum flóðljósum eins og á knattspyrnuleikvöngum í þingsalinn þegar vissar, ónytjulegar persónur slæðast þangað inn. En fjarska er þjóðasóminn af Sigmundi Davíð mikill í dag en að sama skapi neikvæður í tilfelli Guðlaugs a. og giljagaura eins og forsætisráðherra og annarra ríkisstjórnarsnata. 

Sagði Guðlaug Þór haldinn þráhyggju

Þeir stömpuðu Þórhildi Sunnu vegna skorts á kjörþokka og tóku upp McCarthysisma í þokkabót

Mikil tíðendi hafa orðið í stjónmálasögu Íslands. Smári McCarthy hefir verið gjörður að formanni Pírata! Á sama hátt var frú H. Mogensen sett í hlutverk þingflokksformanns Pírata, en Þórhildi Sunnu varpað fyrir borð, því það er skoðun Pírata að Þórhildur Sunnar ,,lúkki" ekki eins vel og frú Mogensen, það er að segja, að frú Mogensen bjóði af sé meiri kjörþokka, þó ekki sé hann mikill, en Þórhildur Sunna. Með þessu hefir McCarthysisminn orðið ofan á hjá Pírötum, bragðbættur með Mogensen WOW. Ö-hö-hö-hö.

Að öðru leyti eru Píratar sem fyrr tilgangslaus hænsnahópur, sljóir fulltrúar tómhyggju og fíflagangsheimsku, sem er ekki einusinni brosleg, heldur frámunalega leiðinleg á allra handa máta. Þessi eðjótaselskapur á auðvitað, eins og aðrir, sína jafningja, en þar fara fremstir hinn fáránlegi meirihluti í borgarstjórn Rekjavíkur að ógleymdu barnafélaginu Heimdalli, sem heldur utan um og heilaþvær hægrisinnuð börn og undirbýr þau fyrir að mæta í vist til Kölska gamla eftir að þau hafa sólundað lífi sínu í að skemma samfélagið eftir föngum.

En með valdatöku McCarthy og Mogensen megum við búast við að Píratar muni leita á enn ókunnuglegri mið en áður og með tíð og tíma verði umhverfi þeirra álíka bjart og hreinlegt og kjörlendi jötunuxans. Já, það er sannarlega illur óþefur af Píratagumsinu og ekkert vitrænt á boðstólum þar. Samt á þessi vatnsgrautarleðjudrulla, Pírataflokkurinn, öruggt fylgi upp á 10% eða svo. Þannig er nú ástandið nú um stundir á vitsmunum og dómgreind íslensku þjóðarinnar.    

Smári nýr formaður Pírata

Þegar Kolbeinn og þeir frömdu ofbeldisverk á piltum í Kópavogi

Ekki spyr maður nú að vonskunni í henni veröld. Og í Kópavogi. Það passar. Má vera að þar sé upp sprottin sadistatíska, elektrónísk sadistatíska, sem kann best við sig á skólalóðum? Það er varla einleikið að svona framkoma skuli birtast í Kópavogi. Við verðum bara að vona að þessi öfuguggaháttur og glæpamennska sé ekki runnin undan rifjum bæjaryfirvalda.

Það var einmitt í Kópavogi sem þeir Kolbeinn, Indriði Handreður og Brynjar Vondalykt króuðu nokkra pilta af á skólalóð í Kópavogi og börðu þá og brenndu með sígarettukveikjurum og bitu svo höfuðið af skömminni með því að refa þeim stuð með startköplum. Þetta var ógeðsleg saga. Og allt var þetta út af því, að þá grunaði að frú Ingveldur og Máría Borgargagn hefðu flekað þessa pilta og kennt þeim undirstöðuatriðin í íslensku kynferðislífi. Slíkt má auðvitað ekki gerast nema eignmennirnir séu hafðir með í ráðum.

Þegar drengirnir, sem Kolbeinn og þeir misþyrmdu af sadískum óþverrahvötum, höfðu jafnað sig hófu þeir skæruhernað gegn kvölurum sínum. Eitt sinn þegar frú Ingveldur og Kolbeinn vöknuðu árla morguns var krökt af músum í svefnskála þeirra, en músunum höfðu hinir hrekkjuðu unglingspiltar safnað og síðan sleppt þeim kvikum, þegar færi gafst, inn um glugga þann er þau sæmdarhjónin hvídu fyrir innan. Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður varð svo trylltur af skelfingu að hann las sig upp eftir ljósakrónunni í herberginu, sem slitnaði niður, og Kolbeinn steyptist niður músavaðinn miðjan á gólfinu og þá hljópu mýsnar upp í nára hans og undir nærbuxurnar, því þær hugðu gott skjól á þeim friðsæla stað. Okkar vinsæli og huggulegi Kolbeinn skrifstofustjóri og framsóknarmaður var lengi að ná sér eftir þessa útreið, sem vonlegt var, því að tímabili, þegar vert lét í músaslagnum, þá hélt hann að helvítis kvikindin ætluðu að éta undan sér þegar hann fann að þau vóru komin undir nærbuxurnar hjá honum. 

Héldu einum og stuðuðu með byssunni

Rúnkmann frá Bláskógum - minningarorð

Við munum flest eftir honum Rúnkmanni frá Bláskógum, þorparanum svona, sem hafði svo undur gaman af sjálfsfróun og að opna á umræðuna um hana og allar raðfullnægingarnar, sem hann taldi upp fyrir okkur. Okkur þó svo sem gaman að hlýða á boðskap Rúnkmanns frá Bláskógum, en í hófi samt, hann gat orðið leiðigjarn drengtetrið. En aðrir vildu hvorki heyra né sjá þennan velgjörðarmann alls mannkyns, sem hann taldi sig vera, og kváðu skömm að svona endemi og vildu banna öllum að hlýða á boðskap hans.

Jæja, Rúnkmann frá Bláskógum var afar fræðilegur í hugsun og reyndi hvað hann gat að safna sjálfsfróunarsögum, sem hann sagði síðan öðru fólki. Margir vóru sólgnir í að heyra Rúnkmann segja frá, því hann var góður sögumaður og gæddi sögur sínar enn meira lífi með leikrænum tilþrifum. Einnig safnaði hann blautlegum vísum, var búinn að koma sér upp myndarlegu bindi af þessháttar ljóðrænu, sem frú Ingveldur, náfrænka Rúnkmanns, erfði eftir hans dag.

En því miður entist Rúnkmanni frá Bláskógum ekki aldur til að gjöra allt það merka starf sem hann hafði á prjónunum. Kveld eitt, sem Rúnkmann helgaði áhugamáli sínu, höfðu óþokkar tengt eitt hjálpartækið hans við ógurlegan rafurstraum, háspennu. Og þá Rúnkmann greip til hjálpartækis síns og beitti því á þann stað sem þonum þókti bestur hljóp straumurinn í hann og grandaði honum í eitt skipti fyrir öll; þeir sögðu, sem að komu, að gumpur Rúnkmanns frá Bláskógum hefði hreinlega verið brunninn af, rétt eins og kjarnorkusprengja hefði fallið á hann, og tungan lafði út úr kauða, tvíelleft, eins og úthverfa út úr löngukjafti. 

Safnar sjálfsfróunarsögum kvenna

Freðni-Auður og Grýla dauð

Nú er hún gamla Grýla dauð, og Grýla dauð og Grýla dauð,
og Bubur ver hann Freðna-Auð, með augun rauð og augun rauð.
En brátt gefast þeir upp á rólnum, velta fram úr stólunum og hlaupa um gólf á kjólunum.
Það á að gefa börnum brauð og blessað stöff á jólunum,
og bólufreðinn og blóðgrimman hund til að reka þau úr bólunum og berja þau með njólunum.

Hér áður og fyrr létu danstónlistarmenn, textahöfundar og popparar sér nægja að yrkja og syngja um áfengi og kvennafar. Í dag eru dregnir fram á svið ofursljóir bögubósar, sem hafa ekki annað fyrir stafni í leiðindum sínum en að orga upp lofgjörðum um ólögleg eiturlyf og þá frábæru líðan sem æskufólk finnur í kroppi sínum þegar það er dautt af eiturnautninni. Svona uppákomur kallar nútíminn ,,Tónaflóð og Menningarnótt." Hvað er til að mynda þessi Auður andspænis körlum eins og Þórði sjóara og Gölla Valdasyni? Svarið liggur í augum úti, eins og oddvitinn orðaði það: Í samanburði við síðastnefnda heiðursmenn er Auður í mesta lagi fúlt, andvana prump.

Graði Rauður var góðhestur,
geggjaður, hneggjaður hlandprestur.
Hann át vegan vældi spjó
og veipaði kannabiss þar til hann dó.
Hó-hó-hó.

Bubbi ver Auð

Hann Gorgur var grænkeri og geyspaði golunni fyrir allar aldir

Þetta er hið versta má, altso það að troða grænmetishroða og töðu með ofbeldi ofan í börn, sem geta sér aungva björg veitt. Mikil er óhollustan af grænveganinu og heimskan óstjórnleg sem sveimar í tómum höfðum grasætanna. Sjáið nú til dæmis amingja kallinn hann Gorg Harrisson, þennan ástsæla bítil og gítarleikara: hann féll í öskustó grænmetisátsins, varð innantómur, andlaus, veiklulegur og slepjulegur og loks undirlagður af mörgum krabbameinum og og dó frá öllu saman á besta aldri.

Aftur á móti hefir herdeild af óvitum og illa innrættum apaköttum tekið yfir Ráðhús Reykjavíkur og stundar þar siðvillu og sjálfsupphafningu, og hrella fólk með tjaldhælum, hömrum, kamrafnyk og vondri líkamsfýlu, svo aunginn getur hafst við nálægt Ráðhúsinu, hvað þá inni í því þar sem eiturgufurnar eru langt yfir ásættanlegum manneldismörkum. Þessi herdeild er ósvífin og hikar ekki við að grafa heilu strætin upp, þannig að þær minna á gjár og gljúfur upp til heiða en ekki rennislétt stræti með iðandi mannlífi. So plampar þetta lið í falsrauðu sjíttídressi milli kastljóssþátta sjónvarpsstöðvanna og tilkynnir kjósendum, sem þetta lið hefir fullkomna andstyggða á, að grænmetisát og veganismi í grunnskólum sé spurning um val - og nú er Líf Magníudóttir búin að ættleiða hval eins og sönn forréttindaskrukka - og þessi misheppnaða frá Samfylkingunni er líka búin að ættleiða hval, akkúrat þennan sem fannst rekinn út við Aflagranda, eða hvað hann heitir, og var fluttur í burtu á stórum flutningarbíl og ver breytt í veganmálsverði á leyndum stað.

Öll ættum við að vita, að það eru ærnar og kýrnar sem eru hinar sönnu grænfóðursætur og veganístar; kýrnar láta sig hafa að bryja í sig rófur, næpur, gulrætur, sellerý og kálböggla með töðunni. Á sama hátt svelgja ærnar og hrútarnir í sig blómstur, steinselju, blóðberg og kálið ofan af grænmetinu. Á hinn bóginn fúlsa þessi kvikindi við nautasteik og hægelduðum lambaskanka, rétt eins og það sé hinn megnasti óþverri og eitur. En þrátt fyrir allt getum við verið glöð og ánæggð, ekki síst foreldrar grunnskólabarna sem heyra undir fíflasamkunduna í Ráðhúsinu við Reykjavíkurtjörn, sem eiga að þakka góðum Guði fyrir meðan eðjótunum í Ráðhúsinu hugkvæmist ekki að setja öll grunnskólabörnin á kannabis og áfengt öl og rauðvínshland um leið og þau mæta í skólann á morgnanna.   

Fjölbreytnin aukist frekar en hitt

Á frægri bók eftir enn frægari höfund ...

Á frægri bók eftir enn frægari höfund, má lesa eftirfarandi málsgrein:

,,Borgarar vorir láta sér ekki nægja að hafa öll gögn og gæði af konum og dætrum öreiganna - að ógleymdum skækjulifnaði - heldur er það þeirra mesta skemmtan að kokkála hver annan."

Þessi ógleymanlegu orð hins fræga manns komu ósjálfrátt upp í hugann við lestur greinararinnar um hneykslan Frakklandforseta á munnsöfnuði Brasilíuforseta. En orð hins brasilíska dólgs þýða á mannamáli, að hann hafi ekki áhuga á að kokkála Frakkladsforseta af því að einkona hens sé svo ljót og óaðlaðandi í kynferðislegum skilningi. 

Hinsvegar má hugsa sér sem raunhæfan möguleika, að þeir Dónaldur Trump, sem skírður er í höfuðið á samnefndum, argvítugum andarstegg, og Bolsónaró í Brasilíu, hugsi sér gott til glóðarinnar með að kokkála hvorn annan, þó ekki væri nema til þess eins að uppfylla lögmálið í hinu fræga riti. En sennilegast eru þessir karlar þó búnir nú þegar að kokkála hvorn annan á afgrandi hátt, enda aðhyllast þeir, eins og aðrir broddar burgeisastéttarinnar, þá skoðun, að konur séu sameign manna eins og þeirra.

Til gamans og gangns læt ég eftirfarandi fylgja með, innan sviga:

(,,Verkamenn eiga ekkert föðurland. Það, sem þeir ekki eiga, verður ekki af þeim tekið. Þegar öreigalýðurinn tekur pólitísk völd í sínar hendur verður hann að gerast þjóðleg stétt og skipuleggja sig sem þjóð, og er því enn þjóðlegur, þótt ekki sé það í borgaralegri merkingu.")

„Ótrúlega dónaleg“ ummæli

Á því leikur aunginn vafi á að Eðvarð er kominn af sterkum íslenskum skáldaættum

Fyrir ekki svo löngu síðan átti ég tal við kunningja minn, greindan mann, gætinn og árvökulann og lausan við hleypidóma, um drenginn Eðvarð Kristófer Sýruson. Þar kom í viðrðræðunum, að kunningi minn, sem auk þess er ættfróðastur mann, tjáði mér, að Eðvarð Kristófer væri afkomandi Jón Kristófers, sem hér áður fyrri var kadett í sáluhjálparhernum. Þetta þókti mér tíðendi, því ekki hafði mér, né oðrum, til hugar komið að Jón Kristófer ætti afkomanda í Ipswich. Og fyrst að svo er, þá Eðvarð Breiðfirðingur, Snæfellingur, sem ótvírætt telst honum til meiri tekna en aurar þeir sem honum hefir tekist að hala inn með mjálmi og gígjuslætti.

Enda segir í sálminum hans Steins: ,,og það verður sungir og silað á sítar og mandólín tvö" og af því má sjá, að tónlistin er í ætt Eðvarðs. ,,En syndin er lævís og lipur" segir og í sama sálmi og mig minnir að Steinn sálmaskald hafi verið rauðhærður, eins og eðvarð litli. Og vandast nú heldur málið. Ekki hefir Eðvarð erft hið rauða strí frá Jóni forföður sínum, en það er þar sem gunsemdir byrja um að Steinn skáld hafi einnegin verið forfaðir Eðvarðs, og er þá sýnt að hans rætur spanna allt Vesturland, frá Snæfellsnesi um Dali og norður á Hornstrandir. Og þarf því aungann að undra, að kveðandi Eðvarðs sé mikilúðlegaru og vinsæll.

Máske standa enn fleiri stórmenni Íslands að Eðvarði Kristófer Sýrusyni? Hver veit? Hvað var til dæmis hann Hallgrímur sálugi Pétursson að bauka erlendis áður ern Tyrkja-Gudda tók hann yfir? Og eitthvað þókti Jónas Hallgrímsson vera upp á kvennhöndina. Eitt skáldmenni enn, eða skáldmennsiræfill, Sigurður Breiðfjörð var sem kunnugt er einhver mestur óráðsíubesefi sem uppi hefir fóstrast á Íslandi, ægilegur kvennamaður, drykkjurútur og fjölkvænisbófi. Hann sigldi til Kaupmannahafnar og Grænlands, og Guð veit hvurt annað, og í þeim svallferðum er oss ekki örgrannt um, að hann hafi aukið kyn sitt með einhverjum uppáfallandi kvennskjátum. En hvað sem þessu öllu líður, þá erum vér nokkuð vissir að sterkir íslenskir skáldastofnar komi saman í hinu rauðbirkna piltkorni af Ipswich á Englandi, sem gera það að verkum, að hann varð samstundis mestur Íslandsvinur sem við þekkjum, og mátti á tómleik hans í Reykjavík vel merkja að nú væri hann loks kominn heim og spurði meira að segja óviðkomandi mann í Reykjavík hvort hann vissi nokkuð hvar Hákonsenshús væri, því að minnsta kosti tveir afar hans að langfeðgatali hefðu búið með rausn að því húsi.  

Ljúfi föli rauðhausinn Sheeran