Rómuð afturganga úr svörtuloftum skemmtir bíógestum

Ekki kannast ég við að Seðlabankinn hafi nokkru sinni verið heimilisvinur á mínu heimili og á ekki von á að hann banki upp á hjá mér héðan af. Og þó svo að Seðlabankinn dræpi á dyr hjá mér og beiddist inngöngu mundi ég alls ekki hleypa honum inn, því ég kæri mig ekki um skríl í mínu húsi. Hitt er ekki síður einkennilegt að Már nokkur Guðmundsson sé orðinn skemmtikraftur í Háskólabíói, því satt best að segja er þeim manni flest betur gefið en að vera skemmtilegur; sumir segja hann meira að segja svo andskoti þrautleiðinlegan að til fullkominnar hörmungar megi telja. Staðreyndin er samt sú, að Már Guðmundsson sló rækilega í gegn í Háskólabíói í dag að áheyrendur veltust um af hlátri, sumir fengu krampa og dóu hreinlega, aðra, sem ekki gátu hætt að hlægja, var hægt að sprauta niður.

Í eina tíð þóktist Már seðlabankastjóri og grínari vera ógurlega róttækur, var í Fylkingunni og og redoblaði hvurn mann í marxisma og ofurróttækni allt þangað til að hann dó skyndilega inn í svörtuloft Seðlabankans við Arnarhól; þetta var ekki hægfara andlát, heldur hrein bráðkvedda. og róttæknin, hún liðaðist í burtu eins og dulítill gufuhnoðri og hvarf á augabragði. Upp úr því fór Már að ganga aftur, sást gjarnan í för með Indriða Handreði og Máríu Borgargagni á leið í helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi og Kolbeini. Og frú Ingveldi og þeim hinum þókti undurgott að fá uppvakning úr svörtuloftum í samkvæmi því að vomurinn hélt innblásnar ræður um dýrð kapítalismans og hina ósýnilegu hönd markaðrisn.

Svo varð allt hljótt um hríð og Már karlinn virtist horfinn eins og péníngahverlfingarnar í Seðlabankanum hefðu gleyp þennan draug sinn og kveðið hann niður. En þá bárust fréttir, eins og skrattinn úr sauðarleggnum, þess efnis að Már afturganga úr svörtuloftum hefði tekið sér far á fyrsta farrými til útlanda til að gérast kórdjákni við eitthvert mammonsmusteri í Evrópu. Það þókti borgarastétt vinstriflokkanna mikil upphefð. Svo gerðist það einn daginn, að Már kórdjákni í Evrópu var skyndilega kallaður heim, því allt mammonskerfið á Íslandi var komið í hönk, og það vantaði seðlabankastjóra. Þannig andaðist hinn fyrrum ofurmarxisti og vinstrimaðuri aftur inn í svörtuloft seðlabankans og eins og fyrri daginn gekk hann umsvifalaust aftur í annað sinn. Það má mikið vera ef það er ekki einsdæmi að tvíafturgenginn mammonsþjónn skuli birtast fjölda manns sem skemmtikraftur og brandarakall í stóru bíóhúsi. Að vísu var Hjaltastaðarfjandinn frábærlega skemmtileg afturganga, en hann homst aldrei á svið í Háskólabíói en varð að láta sér nægja að skemmta búandkörlum og kerlingum, já og einum sýslumanni og einum presti, á sveitabæ austur á landi um hávetur.      

Seðlabankinn „besti vinur heimilanna“

En ber það ekki vott um spillingu, ófyrirleitni og bófaeðli? ...

Og undanrennan sullast um gólfin hjá VG og smýgur niður í allar sprungur og verður af fúlri drullu á örfáum dögum. Þetta er fólkið sem vogar sér halda að þau séu arftakar gamla kommúnistaflokksins, Sósíalistaflokksins og Alþýðubandalagsins, séu réttbornir erfingjar Brynjólfs Bjarnasonar, Einars Olgeirssonar, Magnúsar Kjartanssonar, Lúðvíks Jósepssonar, Guðmundar Jaka og Eðvarðs Sigurðssonar. Satt að segja finnst mér engu líkara en að hópur illa gefinna tækifærissinna og uppskafninga hafi komist í arfinn og stolið honum, svona rétt eins og útgerðarmennirnir hafa stolið fiskveiðiauðlindinni og bankaræningjarnir bönkunum.

Þegar maður lítur yfir þá framboðslista VG, sem búið er að gefa út, þá fallast manni hreinlega hendur; þar ægir saman efrimillistéttarliði og millistéttarpáfagaukum á sparifötunum sem vilja telja sig efrimillistéttar. Allir eru þessir frambjóðendur nauðalíkir hverjum öðrum, tilheyra sömu klíkunni og allir með lappirnar jafnlangt fyrir ofan veruleikaheim erfiðisvinnufólks og fátæklinga. Svona er nú komið fyrir ,,róttækasta vinstriflokknum á Íslandi", eins og helstu klíkuskörungarnir kalla VG á tyllidögum. Ja skárri er það róttæknin sem hafnar alfarið sósíalisma og vill ekkert af honum vita og heldur nú opnum þeim möguleika að mynda ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum eftir kosningar. Ojbara.

Síðustu ár efur mikið verið rætt og ritað um spillingu og ófyrirleitni auðvaldsins á Íslandi, einkum sjálfstæðis- og framsóknarmanna, sem búið hafa um sig í kjötkötlunum í marga áratugi og eiga þar lögheimili. Ekki ætla ég að mæla þeim gráðugu úrkynjunarfénaði bót, fjarri fer því. En hvernig er það, ber það ekki skýran vott um spillingu, ófyrirleitni og bófaeðli, að stela öllum arfinum frá gamalgróinni stjórnmálahreyfingu íslenskra sósíalista og breyta honum í einhverskonar kapítalískan skítavaðal fyrir Steingrím, Álfheiði og Svavarsfjölskylduna og þau hin sem fá náðarsamlegast að vera í klíkunni með þeim og nudda sér upp við kálfana á þeim eins og undirgefnar hundtíkur?

Edward varaformaður VG

Alræmd samtök komin að fótum fram og himinskautasigling með varga í lestinni

Nú er þannig komið fyrir veslings gömlu Framsóknarmaddömunni að útlit er fyrir að þeir fáu húskarlar og griðkonur sem enn eru á rjátli innann veggja Framsóknarfjóssins séu öll sem eitt á leið í Fjóshauginn. Þá verður Framsóknarfjósið tómt og geymir aðeins líkið af gömlu Maddömunni, því hún mun óhjákvæmilega andast ein og yfirgefin í kör sinni þegar enginn verður eftir til að þjónusta hana. Sömu örlög bíða Björtu framtíðarinnar og Viðreisnar, en hvort þeim verður líka fleygt í Framsóknarfjóshauginn er ekki ljóst á þessari stundu; hitt er þó vitað að sá haugur er ætíð opinn fyrir hverskyns óþverra sem þar að farga.

Hin alræmdu samtök, sem kenna sig við sjálfstæði, ramba nú á barmi þess að springa í loft upp vegna fjölmargra illvígra innanmeina. Fjölmargir hafa nú þegar yfirgefið þennan veiklaða og úrkynjaða flokk og fjömargir stuðningsmenn hans eru komnir á ystu brún þess að yfirgefa hann líka. Einn dyggur liðsmaður Sjálfstæðisflokksins lýsir ástandinu á hinu forfræga Höfuðbóli íslensks kapítalisma á þá leið, að helstu flokkseigendur Sjálfstæðisflokksins hafi sammælst um að skíta í neisluvatnsbrunn flokksins með þeim afleiðingum að gjörvallur flokkurinn logi nú stafna á milli af pólitískri kóleru sem sjái ekki fyrir endann á. 

Á meðan þessu fer fram á Höfuðbólinu og í Framsóknarfjósinu hækkar gengi VG fyrirhafnarlaust þrátt fyrir að hafa innandyra andstyggilegar grýlur á borð við Steingrím, Álfheiði og Svavarsfjölskylduna. Himinskautasiglingu VG lýkur sjálfsagt með ríkisstjórnarupphefð á kjördag; en þá fer líka heldur að vandast málið fyrir Kötu litlu, því yfirforinginn Steigrímur mun krefjast ráðherrastóls undir rassinn á sér, helst nokkurra ráðherrastóla, og Svarsfjölskyldan mun líka krefjast sinna ráðherrastóla til að sýna þjóðinni hvað hún er fín og flott fjölskylda með nef fyrir borgaralegri yfirstéttarmenningu. Það verður fróðlegt að fylgjast með hvernig Kötu litlu tekst til við að bægja hinum gráðugu og ráðherrastólaþyrstu vörgum frá dýrðinni og senda þá norður og niður eins og þeir eiga svo sannarlega skilið. 

X-M mælist með meira en X-B

Og andi hins ástsæla húskarls, sem Maddaman hefir velþóknun á, svífur yfir vötnum

Enn heldur það áfram að leiða og leiða. Nú er það hinn ástsæli húskarl gömlu Framsóknarmaddömunnar, sjálfur Don Alfredó, sem leiðir allt klabbið í Reykjavík fyrir hönd Maddömunnar og svífur þar yfir öllum vötnum eins og heilagur andi úr texta frá rammkatólskri tíð. Auðvitað skipaði Don Alfredó sína eigin dóttur í efsta sæti annars listans en alókunnan værðarlögmann í það fyrsta á hinum. Á eftir leiðurunum koma svo hvítvoðungar, spurningastúlkur og örvasa gamalmenni, öll saman úr blessuðum Fjóshaugnum sem hinn misheppnaði ráðsmaður, Sigmundur Dávíð, hélt sig öllum stundum þegar hann átti að vera í vinnunni.

Þetta eru auðvitað ákaflega sigurstranglegir listar, án flugvallarvina og andmúslimskra lýðskrumra. Þó læðist að sá grunur, að á listunum sé í bland fullmikið af undirmálsnúmerum sem aldrei hafa heyrt á Framsóknarflokkinn minnst áður en þau fengu boðskort um listapartý frá Don Alfredó. Sjálfri er gömlu Framsóknarmaddömunni andskotans sama um hvaða kríli skipa lista hennar í Reykjavík því að hún er hálf utan við sig í höfðinum síðan ódámurinn Sigmundur Dávíð sýndi henni banatilræðið um daginn. Og henni líður á þessari stundu eins og hún hafi alið hryðjuverkanöðru við brjóst sér.

Svo er auðvitað óvíst enn sem komið er hvort reykjavíkurlistar Don Alfredós og gömlu Maddömunnar fái fleiri atkvæði en sem svarar fjölda þeirra skipa listana, en í augnablikinu er það fremur ólíklegt. Og nú þýðir ekkert að baula eins og stagkálfur í flórnum Framsóknarfjóssins fyrst pöddurnar eru flúnar af vettvangi í aðra vist, kýrnar flestar dauðar, húskarlar og griðkonur meira og minna farlama og gamla Framsóknarmaddaman sjálf lögst banaleguna, farin að berja nestið eins og kallað er. Það mun jafnvel ekki duga nokkurn skapaðann hlut fyrir litlu ungfrú Alfredos að þenja nasavængina að æfa bros og takta Katrínar Jakobsdóttur fram á kjördag. En allt mun koma fyrir ekki; enginn mun falla fyrir þessháttar brettugangi og fírumfári.

Lilja og Lárus leiða

Og er það mannval á köflum svo skuggalegt að ...

Sjálfsagt er gott og blessað að níu flokkar nái mönnum inn á Alþingi ef ekki væri sú brotalöm á að flestir þessara níu sem nefndir eru til leiks eiga sáralítið sem ekkert erindi á þing. Nærtækast er er að nefna ruslflokka eins og Viðreisn, Bjarta framtíð og þennan Miðflokk, sem er nýasta afbrigði stjónmálalegra spillingar á Íslandi, sem sérlega óglæsilega fulltrúa erindislausra apakatta. Sóðasamtökin Sjálfstæðisflokk, Framsókn og Flokk fólksins á sjálfsögðu fortakslaust að banna, en sá síðast taldir er sem kunnugt er óhugnanlegt bergmál frá Þýskalandi fjórða áratugs síðustu aldar og vér Íslendingar síðast af öllu á slíkum draugagang að halda. Þá eru eftir þrír flokkar: VG, Samfylking og Píratar, sem eiga það sameiginlegt að meina lítið með því sem þeir segjast standa fyrir, eru óljósir og óskýrir í hugsun og furðu oft kjánalegir í framsögn; þeir eru sem maður segir ,,flokkar á fölskum forsendum og með sundurslitnar rætur."

Þegar alls sem að framansögðu er sagt, þá gæti þjóðin auðveldlega komist af án allra þeirra níu flokka sem nefdir eru sem kandídatar til þings. Ofan í kaupið bætist svo, að umræddir flokkar tefla undantekningarlaust fram álitlegri kássu af lukkuriddurum, spjátrungum og leiðindaskepnum, sem úrkynjuð flokkeigandafélög flokkana hafa lagt blessun sína yfir, á listum sínum, og er það mannval á köflum svo skuggalegt að mann rekur hreinlega í rogastans.

Þetta fráhrindandi ástand stjórnmálanna á Íslandi, sem ég leyfi mér að kalla lágkúrulega úrkynjun sem aðeins á eftir að versna ef ekkert breytist, mun ekki láta undan síg fyrr en tekist hefur að koma á laggirnar raunverulegum og öflugum sósíalistaflokki. Það er alveg ljóst að lukkudýr og uppskafningarnir í VG, ásamt Gunnarsstaðargrýlu frá Langanesi, mynda ekki vinstristjórn með samskonar fénaði Samfylkingar og kannabistotturum Pírata; sú ríkisstjórn, ef af verður, mun verða hefðbundin, klígjulegur hægribastarður með fáeinar afkáralegar sérþarfir eins og flestar fyrri stjórnir Íslands frá stofnun lýðveldisins. - Nú, ef VG kýs að ganga til stjórnarsamstarfs við Sjálfstæðisflokkinn,má með sanni segja, að VG hafi látið verða af því að ,,skríða ofan í öskutunnuna afturábak með lafandi tungu", svo notuð séu orð skáldsins Magnúsar Þórs.   

Níu flokkar gætu náð inn á þing

Leiðingarnar og hin kunna 111. meðferð á dýrum

Þetta eru meiri ekkisens leiðingarnar sem nú ganga þvers og kruss yfir þjóðina. Nú leiða flokkseigendur VG Kötu litlu fram á völlinn og yfir vötnum svífur þessi mengandi andi efrimilliséttareðlisins eins og kolsvart eiturfabrikkuský frá Bakka við Húsavík. Ef litið er til dauflegs og tilgerðarlegs yfirbragð framboðslista VG í Reykjavík er í meira lagi kynlegt að þessi stórgallaði flokkur njóti um það bil þrjátíu prósenta suðnings landmanna. 

Nú bíða landmenn spenntir eftir að sjá hvað verður um grýlukallinn að norðan, sjálfan Svarta-Pétur af Laaanganesi. Verður hann leiðari í Norðausturkjördæmi eða verður búið að reka gripinn úr VG þegar til framboslista kemur? Af þessum kynlega náunga fréttist síðast að hann væri búinn að lóga búrtík sinni og kasta henni í mógröf einhverstaðar fyrir norðan land, enda var hún tannlaus orðin eftir barsmíðar eiganda síns, gigtveik, svikin og smáð. Framferði grýlukallsins á búrtíkinn fellur skýlaust undir 111. meðferð á dýrum og ber honum vitni um grimmt og guðlaust hjarta. 

En kenski verða flokkseigendur búnir að sparka kauða út í hafsauga þegar til kosninga kemur, því ekki má ætla þeim að þeir vilji leiðara sem gerst hefir brotlegur við lög um meðferð dýra, þar á meðal búrtíka. Svo er líka áleitin spurnig hvað Kata litla og flokkseigendur VG ætla að gera við þessi þrjátíu prósent sem þeim er spáð, að kosningum loknum. Mun slektið fara í sitt besta púss og steðja eins og misheppnaðir kotkarlar heim á Höfuðbólið til Sjálfstæðisflokksins og láta þar eins og breima kettir? Það gæti nú verið. Eða ætla þau að pissa þrjátíu prósentunum út í loftið eins og geldær vatninu sem hún þambar? Við verðum að sjá til. En ósköp er þetta allt álappalegt hjá þeim greyjunum, klént og gjörsamlega innantómt. En víst er, að flokkseigendur VG munu una sér vel við kapítalíska rúllettuborðið í Valhöllu. 

Katrín og Svandís leiða lista VG

7 spurningar til VG

Af því að Alþingiskosningar eru skammt undan langar mig að bera upp fáeinar spurningar til VG. Að vísu geri ég ráð fyrir að frambjóðendur VG muni ekki ómaka sig á að svara mér né heldur einhverjar af þeim hræðum sem þar eru á skrá sem flokksmenn. Hinsvegar er varla til of mikilis mælst að VG-liðar hugleiði þessar spurningar, hugleiði þær og svari sjálfum sér fyrir þær.

1. Getur VG lýst því afdráttarlaust yfir fyrir kosningar að ekki komi til greina að fara í ríkisstjórnarsamstarf með Sjálfstæðisflokknum?

2. Ætlar VG að taka á sig rögg og reka Steingrím J. Sigfússon úr flokknum áður en honum tekst að troða sér á framboðslista flokksins að þessu sinni?

3. Er sósíalismi enn bannorð á samkomum VG?

4. Má gera ráð fyrir, ef VG kemst í ríkisstjórn að kosningum loknum, að flokkurinn beiti sér fyrir því að ráðuneytin og stjórnsýsla ríkisins verði hreinsuð af því illgresi sem auðvaldsflokkarnir hafa plantað þar?

5. Mun VG hjóla í sægreifahjörðina og freista þess að færa þjóðinni aftur fiskveiðiauðlindina ef flokkurinn kemst í ríkisstjórn.

6. Eru félagar í VG sammála þeirri fullyrðingu að VG sé hægfara í  raun hægriflokkur?

7. Hvernig hyggjast VG-liðar bæta fyrir umhverisbrot sín, til dæmis á Bakka og Drekasvæðinu.

Ég læt þessar sjö spurningar duga að sinni því ærið mun verða fyrir fólk í VG að svara þeim. En þar eð ég kom dálítið að stofnum VG á sínum tíma þá er líklegt að ég sendi þessum fyrrum félögum mínum fleiri spurningar til úrlausnar bráðlega.

Rósa Björk langefst hjá VG

Gömlum sósíalista bent, - nýsósíalista kennt ...

Nú varð hinum gamla sósíalista, Kára Stefánssyni, örlítið á í messunni í dag, ef rétt er eftir honum haft, að hafi haldið því fram að SÁÁ sé einkarekið fyrirtæki. Ég hefi að vísu heyrt nautheimska frjálshyggjubósa halda þessu fram í sínu venjulega blekkingaati í þeim tilgangi að stela sér fjöðrum. SÁÁ er nefnilega ekki einkarekið fyrirtæki, ríkið greiðir verulegan hluta rekstursins, enginn arður er greiddur út til eigenda enda fyrirfinnast engir einkaeigendur og engir fjárfestar, ekki einusinni fagfjárfestar og kjölfestufjárfestar, geta keypt stofnunina, hvorki með froðupéníngum né aflandseyjaþýfi, því að SÁÁ er sjálfseignarstofnun, sem fyrir sína parta er mjög róttækt sósíalískt fyrirkomulag. En þetta skilja blásvartir frjálshyggjuaular eða íhaldsdólgar ekki, og ekki einusinni gamli sósíalistinn Kári og því síður undanrennusósíalistinn Katrín Jakobsdóttir.

Hitt skil ég vel að Kári verði reiður og noti ljótt orðbragð þegar honum verður hugsað til stjórnmála síðusta aldarfjórðunginn. Reyndar er óviðeigandi að tala um stjórnmál í þessu sambandi, því að leikurinn hefir gengið undantekningarlítið út á að býsna lítill hluti þjóðarinnar hrifsi til sín með öllum ráðum, löglegum sem ólöglegum, allt sem þeir geta af þjóðarauðnum af fullkominni siðblindu, siðvillu og siðferðiskrabba. Daglega eru við minnt á að við búum í þjófafélagi en ekki þjóðfélagi, óstjórnin og yfirgagnurinn vellur út um öll samskeyti eins úldinn fasismi frá fjórða tug síðustu aldar.

En allt að einu, þá get ég huggað gamla sósíalistann Kára Stefánsson, sem mér skilst að sé orðinn sósíalisti aftur eftir að hafa gengið í björg auðvaldsins um tíma, að sjálfeignarfyrirkomulag í rekstri er ágæta sósíalískur í eðli sínu og á ekki neitt skylt við einkarekstur eða annað ósiðlegt kapítalískt brask. Og það er varla hægt annað en að taka ofan fyrir manni sem er í senn gamall sósíalisti og ný-sósíalisti. Þá er annað og öllu lakara uppi á teningnum hjá gömlu íhaldshjössunum sem á síðustu dögum hafa gerst nýfrjálshyggjumenn, nýrasistar, nýfasistar og nýnasistar, það er ógeðfelldur drullupottur og samfélagseyðileggjandi.   

Dómgreindarleysi er stundum viðurkennt

Að utanríkisráðherra sendi sinn generalyfirmarskálk og heri hans til Katalóníu?

Mikið held ég að Katalóníubúar séu upp með sér að Guðlaugur utanríkisráðherra og sjálfstæðishetja á Íslandi harmi ofbeldið í Katalóníu. Þeir skilja þennan meinta harm eflaust á þann veg að stórveldið Íslands sé þess albúið að senda gjörvallan her sinn á vettvang til að veita Katalónum lið gegn spánarvarginum og francóistunum í Madríd. Og eflaust sjá þeir hina miklu herforingja íslenska hersins í hyllingum, þá Björn Bjarnason generalyfirmarskálk, Harald Johannesen höfuðsmann og Gorg sjóliðslautínant taka land á Spáni með sinn blóðgrimma her og leggja Madrídinga að velli með þungri fallstykkjaskothríð og fáeinum hressilegum sprengjum.

En því miður fylgir þessum mikla harmi Guðlaugs ummæli þess efnis, að vilji ekki fordæma aðgerðir spánskra yfirvalda sérstaklega. Það gæti þýtt á mannamáli, að íslenski utanríkisráðherrann sé þeirrar skoðunnar að óhlýðni og þvermóðska Katalóníubúa sé orsök ofbeldisins en ekki aðfarir Spánarstjórnar. Sé þessi tilgáta rétt, þá mega þeir þarna suðrí Katalóníu eiga þess von að íslenski generalyfirmarskálkurinn, ásamt höfuðsmanni og sjólislautínant, verði í fylkingarbrjósti Spánverja þegar þeir taka fyrir alvöru í hnakkadrambið á þeim. Sem betur fer fyrir alla aðila málsins verður íslenski utanríkisráðherrann Guðlaugur orðinn fyrrverandi utanríkisráðherra eftir nokkra daga og Björn stórvinur hans ekki generalyfirmarskálkur lengur.

Þá er vitað að frú Ingveldur, sem er að sönnu einn helsti ráðmaður Sjálfstæðisflokksins, algerlega á stjórnarinnar í Madríd, því hún er jafnframt þeirrar skoðunnar að þeir sem eru að steyta görn í Katalóníu séu viltir anarkókommúnistar og annar undirmálslýður af samskonar sauðarhúsi. Hún vill í sem skemmstu máli að Guðlaugur utanríkisráðherra, sem er henni jafnkær og væri hann einkasonur hennar, sendi generalyfirmarskálkinn og heri hans til Katalóníu undir eins til að kæfa uppreisnarmenn niður, áður en íslenska þjóðin afhrópar sinn utanríkisráðherra og steypir honum niður í neðsta víti stjórnarandstöðu á Alþingi.

Harmar ofbeldið í Katalóníu

Nú fer í hönd illur mánuður

Það er vægast sagt stóreinkennilegt að Lilja Alfredos sé sorgmædd yfir brotthlaupi Sigmundar Dávíðs; nær væri henni að fangna fjarveru hans, nema henni langi so ósköp mikið til að fylgja honum út á eyðimörkina. Sannleikurinn er nefnilega sá, að hvur einast flokkur í víðri veröld væri guðslifandisfeginn að vera laus við aðra eins erkiskelmira og Sigmund þennan og fylgisveina hans. Annars tekur því varla að tala um leyfarnar af Framsóknarflokknum, hvað þá exemflokkinn hans Sigmundar, þetta er allt saman að niðurlotum komið, erindislaust og ærusprungið.

Þá var ekki glæsilegra um að litast í Silfrinu hans Egils í morgun. Það fyrsta er við blasti í þeim þætti voru smettin á tveimur lönguuppþornuðum samfylkingareignum sem vissu greinilega ekki sitt rjúkandi ráð fremur en venjulega. Andspænis krataeignunum sátu Mogga-Styrmir og við hil honum Gunnar Smári, sem fékk að fljóta með af því sósíalistflokkur hans var svo kurteis að bjóða ekki fram. Og mitt á milli í þessari dálaglegu kös sat sjálfur Egill eins og lukkutröll kapítalismans og glotti þvers og kruss. Það eins sem þessi samkoma hafði að segja var að hún hefði ekki hugmynd um hvað ætti að kjósa í lok þessa mánaðar og jafnframt var þeim með öllu ókunnugt um fyrir hvað flokkarnis sem bjóða fram standa. Satt að segja var bæði kostulegt og sorglegt að vera vitni að því að annar eins snillingahópur skuli, frammi fyrir alþjóð, standa jafn nöturlega á gati og raun bar vitni; það var auðséð á öllu að þetta fólk vissi eki sitt rjúkandi ráð fremur en gamla Framsóknarmaddaman og kálfarnir hennar.

En eitt er ljóst: Það versta við kosningar, að í aðdraganda þeirra draga fjölmiðlar í gríð og erg fram leiðinlega og kjánalega stjórnmálafræðinga fram í dagsljósið til að segja það sem allir vita áður. Þetta stjórnmálafræðingabull er sem sé ekkifréttamennska í ofur-gæðaflokki. Og stjórnmálafræðingarnir, já, - þeir eru háskalega leiðinlegir, hlutdrægir í fræðum sínum, minna gjarna á páfagauka sem japla á sömu þulunni kosningar eftir kosningar og að áheyendum liggur við sturlun. Ekki hefi ég hugmynd um hvað gera skal við stjórnmálafræðinga og þá fréttasnápa sem gefa þeim ótakmarkað tækifæri til að belgja sig út í fjölmiðlum. Í gamla daga hefði þetta lið sjálfsagt verið dæmt til skógar, en eftir Sturlungaöld til vistar í Rasphúsinu í Kaupinhöfn. Í dag eru því miður engin úrræði til fyrir sona stjórnmálafræðinga; þeir eru sem maður segir utanveltu í kerfinu, öllum til ama og alls-aungvum til gagns og því síður gamans.  

Sorgmædd yfir brotthvarfi Sigmundar