Nú liggur allt Seltjarnarnes undir grun

Þetta kom líka fyrir á Snæfellsnesi; tvær konur gengu sem sé fram á lík af álft sem hafði líklega andast þá fyrr um morguninn því vargurinn var ekki búinn að uppgötva breytta hagi álftarinnar. Konurnar urðu að vonum óttaslegnar, en samt þó ekki svo að þær hlypu á brott án þess að reyna skylduga endurlífgun á hinni látnu. En þegar þar kom enndurlífguninni að álftin leysti vind með allmiklum hávaða tóku konurnar til fótanna, trylltar af hræðslu, og hlupu beint af augum yfir hvað er fyrir varð þar til önnur þeirra lenti utan í gaddavírsgyrðingu og slasaðist. Loks þegar menn komu á vettvang var ekkert eftir af álftinni annað en hausinn og hálsinn, en búkurinn ásamt vængjum og stéli var allt á bak og burt. Um þetta atvik hefir síðan aldrei verið minns á, sem reynst hefir auðvelt á Snæfellsnesi því þar er fólkk skikkanlegt og talfátt.

Ekki ósvipað atvik gerðist í Danmörku hér um árið. Þá fundu strákar dauðan kóng úti á víðavangi. Þetta var gestkomandi kóngur í Danaveldi og hafði tekið sér morgungöngu árla mjög. Þegar betur var að gáð kom í ljós að kóngurinn var með heljarinnar gat eftir byssukúlu á vissum stað. Þessi óvænta uppákoma þókti hið versta hneyksli og því var dánarorsök og dánarstað hins látna haldið leyndum fyrir almenningi og kóngurinn fluttur í kyrrþey til síns heimalands og síðan gein út tilkynning að hann hafi andast sætlega í rúmi sínu eftir örstutt veikindi. Strákarnir sem fundu kónginn fengu all álitlega upphæð í bankaseðlum í fundarlaun um leið og þeim var gert þaðð fullkomlega ljóst að ef þeir kjöftuðu frá þá yrðu þeir báðir tunguskornir umsvifalaust fyrir vikið.

Nú er viðbúið að andlát álftarinnar við Bakkatjörn á Seltjarnarnesi eigi eftir að valda usla meðal þjóðarinnar, fyrst búið er að hlaupa með það í blöðin og aðra fjölmiðla. Allra augu eiga eftir að beinast að Seltirningum út af þessum atburði og þeir grunaðir um morðveknað af yfirlögðu ráði. Það verður líka rifjað upp, ,,að Seltjarnarnesið er lítið og lágt og að þar lifi fáir og hugsi smátt." Til marks um lágkúrulegan hugunarhátt Seltirninga verður rifja upp að þeir kjósi að miklum meirihluta Sjálfstæðisflokkinn, sem sýni svo ekki verði um villst að íbúar þessa lágreista útnára hafa ekkert skánað síðan fraukan kom vappandi inn í Reykjavík til að skemmta Þórbergi Þórðarsyni rithöfundi og vini hans. 

(Meðfylgjandi mynd er af dæmigerðri seltanjarnessálft.)

Álft fannst dauð við Bakkatjörn

Enginn lausn á áttræðisvandamálinu í sjónmáli

Það er ekki einleikinn andskoti hvað mönnum á áttræðisaldri getur dottið í hug að aðhafast; þeir eru sem maður segir til alls vísir, útsmognir og ófyrirleitnir og síðast en ekki síst: stórhættulegir. Nú segja sumir að vandkvæðum sé bundið að koma í veg fyrir að menn komist á áttræðisaldur og forvarnarúrræði fyrir þennan þjóðfélagshóp engin. Að öllu samanlögðu er endanleg lausn á áttræðisaldursvandamálinu ekki í sjónmáli, stjórnvöld sinnislítil og blauð að taka á vandanum og samfélagið illa meðvitað um skaðræði ummrædds aldursskeiðs. Samt liggja fyrir niðurstöður bestu og færustu sérfræðinga um þjóðfélagslegt tjón af völdum fólks á áttræðisaldri.

Aldrei þókti gamli Kolbeinn Kolbeinsson vel góður, jafnvel í barnæsku sýndi hann af sér fólsku og kaldhamraðann ósveigjanleika, en þá hann varð sjötugur keyrði um þverbak. Gamli Kolbeinn er sem kunnugt er tengdafaðir frú Ingveldar þar eð Kolbeinn eignmaður hennar, skrifstofustjóri og framsóknarmaður, er sonur gama Kolbeins. Um langan aldur stýrði Kolbeinn eldri stöndugum einkafyrirtækjum og samvinnufélögum þvers og kruss og var mikill fjáraflamaður fyrir sjálfann sig. En daginn sem hann komst á áttræðisaldurinn settist hann í helgan stein, enda konan dauð og sonurinn kominn í hjónaband með einhverri snjöllustu konu landsins. Og eins og endranær var karlinn ekkert að tvítóla við hlutina, eins og sagt er, og hreiðraði um sig á dvalarheimili aldraðra og hóf þegar harðsnúin umsvif á hinni nýju bækistöð sinni.

Það voru ekki liðnir nema tíu dagar frá komu Kolbeins eldra á dvalarheimilið að þrjár starfsstúlkur voru hættar störfum og farnar að ganga til sálfræðinga og áfallahjálpara. Aðrir íbúar þessa kyrrláta samfélags fóru fljótlega að kvarta sáran undan hinum nýkomna íbúa og sögðu að það væri betra að liggja í gröfinni en að búa undir sama þaki og þetta illfygli. En gamli Kolbeinn hélt sínu striki og heldur því enn. Hann hefir barið ellimóða karla með staf sínum járnbentum og hótað að barna gömlu konurnar ef þær haldi ekki kjafti, og gömlu konurnar hafa klemmt saman lærin af flogakenndri örvæntingarskelfingu. Forstöðukvinnuna tók hann sér fyrir frillu eftir rúmlega mánaðar heimilisfesti á dvalarheimilinu og auk þess tvær hjúkrunarkonur fyrir hálf-frillur. Þá er sagt að karldjöfullinn sé andstyggilega matvandur og fleygi iðulega disknum og því sem á honum er í eldhúsfólkið með hatrömmum svívirðingum og bölvi. Og allir eru samdóma um að annað eins ómenni og fantur hafi ekki þekkst á stórheimili á Íslandi síðan Arnes Pálsson útileguþjófur var á dögum í fangelsinu við Arnarhól.

Færði 31 fasteign yfir í önnur félög

Búið að bera kennsl á skítakallinn og handtaka hann

Fyrst í stað eftir af fréttin af skítakallinum við póstkassann hafði borist eins og eldur í sinu um landið fór af stað kenning um að þessi maður væri að hefna sín. Hinsvegar vissi aunginn á hvurjum hann var að hefna sín né fyrir hvað. Þar með var þessi snjalla kenning úr sögunni, - að minnsta kosti í bili. Einhverjir gátu sér þess til að hinum dularfulla náunga hafi verið orðið mikið mál, en soleiðis málflutningi var strax vísað til föðurhúsanna sem fáránlegu vitleysisbulli. Þar með voru landsmenn orðnir uppiskroppa með tilgátur og rök og voru vel komir á veg með að gleyma skítakallinum við póstkassan fyrir fullt og allt.

En þá var það að sú glögga kona Máría Borgargagn gerði sér lítið fyrir og bar kennsl á kauða. Af sínu áunna innsæi á köllum með buxurnar á hælunum sá hún í hendi sér að þarna var kominn fornvinur hennar Jón Glámur gítarleikari, frændi Óla þ. Apakattar. Nú hefir Jón Glámur verið galinn um hríð af skynvillumeðölum af ýmsu tagi og hafði einmitt tekið inn einar fimm tegundir af þessháttar sælgæti og skolað því niður með kogara þegar hann átti leið framhjá póstkassanum alræmda. Það sér hvur maður að sá sem er nýbúinn að sporðrenna fimm sortum af hressingarstöffi ásamt með brennsluspritti er mjög líklegur til að fá heiptarlega aðkenningu í innyflin.

Þegar Máría Borgargagn hafði leyst leyndardóminn um ókennda mannin, sem öll þjóðin var þá þegar farin að hata af öllu hjarta, lét hún lögregluna vita. Og Hálfdán lögregluþjónn fann Jón Glám gítarleikara innan stundar inni á vitfirringahælinu sem hann hefir búið á upp á síðkastið. Læknarnir, hjúkrunakonunar og hinir sjúklingarnir urðu steini lostin þegar lögregluþjónn í fullum skrúða, með strípur á öxlunum og í gljáfægðum leðurstígvélum, kom askvaðandi inn um útidyrnar, óð inn ganginn og inn á setustofuna þar sem Jón Glámur sat glorulegur til augnanna og drakk kaffið sitt. Enn nú meir urðu viðstaddir hissa þegar hinn aðvífandi lögregluþjónn þreif til hins ástsæla gítarleikar og misþyrmdi honum á staðnum. Og viðstaddir voru svo agndofa þegar Hálfdán lögregluþjónn dró gítarleikarann rúmlega hálfdauðann á eftir sér á annarri löppinni út að lögreglubifreiðinni og kastaði honum þar inn eins og kartöflupoka að enginn hafði mátt í sér til að depla augunum, hvað þá meir. 

Fyrst og fremst brot á mannasiðum

Og frúin í Hamborg og jólasveinarnir komu færandi hendi

Sjáiði snigilinn, piltar, hann heir komist í péninga frúarinnar í Hamborg. Og borgar sægreifunum út í hönd með beinhörðum bánkuseðlum. Svona drengir eru ekki aðeins óhagganlegir bústólpar heldur eru þeir í ofanálag algert metfé! En samt er eitthvað gruggugt við það að bæði seljandi og kaupandi tala um Moggagarminn eins og þar fari einhvers konar hlutlaust fagrit, þegar reyndin er sú að umrætt dagblað hefur alla tíð verið málgagn auðvalds og arðræningja og Sjálfstæðisflokksins. Það hefir nefnilega alrei farið á milli mála að Mogginn einstaklega hlutdrægt dagblað í heilaþvottarstíl.

En hvað um það, þá virðist Arnalds litli vera ógurlega ríkur og það svo að óskiljanlegt verður að teljast. En þar eð vegir drotins markaðshyggjunnar og samkeppnisgeðveikinnar, Mammóns, eru með öllu órannsakanlegir þá er heppilegast að vera ekkert að kanna þær leiðir því þær enda alltaf á Tortólu eða einhverjum öðrum sambærilegum stöðum. Þið sjáið nú hvað það hefir upp úr sér að hnýsast í æðri fjármál Ólafs á Miðhrauni, Sigmundar að Hrafnabjörgum í Jökulsárhlíð eða Benza ráðherra frá Engey. Út úr þeim látum hefir ekkert annað komið en hörkurifrildi, svívirðingar og pex, nema hvað Ólafur bóndi á Miðhrauni varð að sitja í steininum í nokkra daga.

Einhver morgunblaðslæraðsta persóna sem nú er upp, frú Ingveldur, ku hafa lagt upp með að litli Arnalds væri látinn kaupa eignarhluti sægreifana í Mogganum því nú árar illa í sjávarútveginum og aldrei að vita nema föðurlandslausir glæframenn komist í þá aðstöðu einn daginn að taka af þeim kvótann og kollsteypa þeim. Frú Ingveldur hefir sem sé reiknað það út með Kolbeini eiginmanni sínum skrifstofustjóra og framsóknarmanni, að verulega hætta sé á því að innan fárra ára að hinir föðurlandslausu afkomendur írskra þræla kunni að vinna þannig kosningasigur að kollsteypa verði í stétt sægreifa, fagfjárfesta og kjölfestufjárfesta og að þessar stéttir, sem eru nauðsynlegar eins og náttúrulögmálin, fari á vergang. Enn fremur telja þau hjón víst, að þrælahyskið láti ekki við það sitja að stela einungis fiskveiðiauðlindinni frá útvegsmönnum, heldur muni þetta pakk stela ferðamönnunum af fagfjárfestunum og öllum íbúðunum af kjölfestufjárfestunum. Þá verður lítið eftir viðunanlegri borgarastétt í landinu. En þó mun keyra um þverbak, segja frú Ingveldur og Kolbeinn, þegar Morgunblaðið fellur höndur helvítis kommúnistanna og anarkistanna, eftir þær hamfarir verður ekki búandi á Íslandi, segja hin valinkunnu sæmdahjón að lokum.

Breytingar á eignarhaldi hjá Árvakri

Krefst þess að leiðinlegir menn verði teknir af dagskrá

Mikið þó djöfull er Sigmundur Davíð óintresant umræðuefni, drengsköndullinn bókstaflega ljómar fráhrindandi leiðindum; það jaðrar við að greyskarnið sé jafn leiðinlegur og Már seðlabankastjórni og Swandeesý Svavars bæði til samans og er þá mikið sagt. Af þessum sökum sé ég mig nauðbeygðan til að krefjast þess að Sigmundur Davíði Gunnlaugsson verði af dagskrá svo frekari óþrif stafi ekki af honum í ræðu og riti.

Frú Ingveldur hefir stundum látið þess getið að hún sé alfarið á móti leiðinlegu fólki, leiðilegt fólk raski alsherjarreglu og setji ljótan blett á umhverfið. Oft hefir frú Ingveldur kvartað undan eiginmanni sínum sem sé svo hvimleiður að það sé næstum frágangssök að hafa ekki fyrir löngu gengið milli bols og höfuðs á þessu óféti. Til dæmis hafi geitungsfjandi rennt sér á nauðaberan afturenda Kolbeins, þegar þau voru sinna hjónabandsskyldu sinni í svefnherberginu. Geitungurinn stakk Kolbeins svo heiftarlega að við sjálft lá að hann fengi reiðarslag og sársaukinn gerði að verkum að hann setti slíkan andskotans roknahnykk á frú Ingveldi að hún var nær köfnuð. Þegar hún náði andanum aftur urðu snögg umskipti, því hún kastaði manni sínum af baki og út á gólf og fylgdi eftir með áhlaupi sem gekk frá Kolbeini í bili.

 - Já hann Kolbeinn minn er áþján og þefjar eins og úldinn merarostur þegar hann kemur skríðandi heim eftir ógeðslegt svall með Handreðinum, Borgargagninu og Vondulyktinni, sagði frú Ingveldur og saup á kaffibollanum. - Nú eru læknavísindin víst búin að finna ráð við svona mönnum. Þeir eru lagðir í sýru og hverfa alveg. Það er góð lausn á vandamálinu. Þó er Kolbeinn alltaf vestur þegar hann kemur úr Seðlabankanum. Eftir soleiðis ferðir hefir hann álíka aðlaðandi nærveru og hópur af skálduðum ræsarottum. 

„Mr. Prime Minister...“

Í Sánkti Pétursborg hefir einlægt verðið leiðindaveður

Bölvað ekkisins óáran er þetta á þeim þarna í Sánkti Pétursborg. Þetta minnir hálfparinn á þegar íhaldið á Vesturlöndum gerði Hitler og nasistapúnganan hans út til að drepa Rússa, en þó einkum og sér í lagi Jósef Kremlarbónda. Jú, nasistasægurinn drap fullt af Rússum, ekki vantaði neitt upp á það, en Jósef gamla náðu þeir ekki. Að lokum tóks kommúnistum Kremlarbóndans að snú taflinu við og reka þýskaraskrílinn eins og vankarollur til síns heima. Og daginn sem kommúnistar frá Sovét drógu rauða fánann að hún í Berlín, stakk Hitler af og hefir ekki sést síðan svo vitað sé með vissu. Reyndar þóttust þeir í Suður Amríku hafa rekist á karlinn, endrum og sinnum, í Argentínu og Paragvæ, og hafi hann þá verið orðinn barnakennari og kennt myndlist og þýsku.

Annars er Sánkti Pétursborg leiðindasamfélag; var sögusvið Glæps og refsingar eftir Dostojevskí og, ef ég man rétt sem ég man, þá voru íslenskir bruggarar þar á ferð fyrir allnokkrum árum að undirbúa Hrunið okkar góða 2008. Að vísu rofaði til þarna meðan borgin hét Leníngrad, en svo fór allt í sama farið og þessi hráslagalegi staður varð á nýjan leik vettvangur glæpa og refsinga, einkum þó glæpa.

Þegar frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar dvöldu um hríð í Sánkti Pétursborg höfðu þau fjóra lífverði um sig, sem fylgdu þeim hvert fótmál. Þetta voru afar þykkir rumar, ljótir og sérlega heimskir. Daginn sem frú Ingveldur og Kolbeinn reistu burt frá Sánkti Pétursborg fundust lífverðir þeirra, allir fjórir með tölu, steindauðir niðri í kjallara hotélsins er þau gistu að. Allir vóru þeir með kúlugat milli augnanna og skornir á háls eins og gert er við griðunga í sláturhúsum. Þar ofan í kaupið hafði einhver haft fyrir því að hífa tuddamennin fjögur upp í loft á afturlöppunum. Um kveldið vóru lík fjórmenninganna horfin úr kjallaranum eftir að menn á vegum Segeis Búskatofts kjötvinnslueigenda hafðu komið við á hotélinu. Síðan hefir ekki verið á þetta mál minnst, fyrr en nú.

Önnur sprengja á annarri stöð

Hálfdán lögregluþjónn og virðingarverði heimilisfaðirinn

Það er fátt sem lögregluþjónarnir skipta sér ekki af; ekki eru þeir fyrr búnir að klaga lögreglustjórann í Reykjavík fyrir ráðherrum og umboðsmanni alþingis en þeir eru stokknir upp í sveit í skógarhögg. Sennilega er þetta skógarhögg þeirra æfing fyrir orrustuna sem þeir eiga í vændum við lögreglustjórann, ráðherrana og umboðsmanninn. Alla sína lögreglutíð hefir Hálfdán lögregluþjónn haft vel hvatta öxi á skrifstofuborðinu á lögreglustöðinni, sakborningum og vitnum til aðvörunnar. Enda er Hálfdán lögregluþjónn viðsjárverður maður, það vita þeir sem lent hafa í honum. Stuttu eftir að Hálfdán gerðist lögregluþjónn fór að örla á því að hann tæki saklausa menn fasta og loka þá inni í fangaklefa, svo og svo lengi. Þegar þessir saklausu menn sluppu út voru sumir þeirra orðnir geggjaðir og farið með þá beina leið á Klepp.

Einhverju sinni handsamaði Hálfdán, að kvöldi til, virðulega heimilisföður sem var að fara með heimilissorpið út í ruslatunnu áður enn hann færi að sofa. Þennan náunga járnaði Hálfdán á hönum og fótum og dró inn í lögreglubifreiðina. Þegar á lögreglustöðina kom fleygði Hálfdán heimilisföðurnum virðulega inn í klefa með hræðilegum bölvi og svíðvirðingum, sem voru svo harkalegar að fanganum féll allur ketill í eld. Um nóttina birtist Hálfdán fanganum og var þá ægilegur ásyndum, ber að ofan, blautur af svita, rauðþrútinn til augnanna og ángandi af vínlykt og einhverri annarri skítalykt sem fanginn hafði ekki ráðrúm til að koma fyrir sig því Hálfdán réðst umsvifalaust á hann og tók til við að berja hann og pína með einkennilegum fagbrögðum.

Það sem hinum ráðvanda heimilisföður og fanga þókti sérkennilegast við næturheimsókn Hálfdán lögregluþjóns var hinn einkennilega andardráttur hans og stunur. Löngu seinna sagði hinn virðingarverði heimilisfaðir svo frá, að hámark skelfingarinnar þessa eftirminnilegu nótt, hafi verið þegar Hálfdán virtist, eftir gríðarlegar fólskuaðfarir, fá eina geníral-allsherjarfullnæingu, seig allur samn eins og marglytta og skreið á fjórum fótum út úr fangaklefanum og lét dyrnar eftir opnar. - Það var eins og karlhelvítið hefði orðið fyrir innvortis kjarnasprengingu. Þegar fanginn komst aftur til meðvitundar eftir útreiðina sá hann út um dyrnar hvar Hálfdán lögregluþjónn lá endilangur á gólfinu og var nú orðinn nakinn niður að hnésbótum. Án þess að hugsa lagði heimilisfaðirinn á flótta úr fangelsinu en var óhægt um vik því hann var sem fyrr segir járnaður á höndum og fótum. Hann varð því að krafla sig eins og rotta fram hjá hinum þreytta lögregluþjóni, sem hraut hástöfum á gólfinu, og út í frelsið. Daginn eftir úrskurðaði Gottfreður læknir heimlisföðurinn virðingarverða fullkomlega géðbilaðan og það var Hálfdán lögregluþjónn sjálfur sem ók fyrrum fanga sínum í loftköstum, undir sírenublæstri og blikkandi ljósum, á Kleppsspítala þar sem hvítir sloppar ráku sprautunálar á kaf í brjálæðinginn og börðu hann með gúmmíhamri í hausinn ef vera mætti að það hæmi vitinu fyrir hann.  

Lögreglan réðist í skógarhögg

Endurreisnar er þörf

Ef Gunnar Smári ætlar að stofna sósíalistaflokk 1. maí næstkomandi þá verður hann fyrir það fyrsta vera algjörlega viss um að hann sé sósíalisti sjálfur og að sósíalisminn eigi sér djúpar rætur í honum. Á síðustu áratugum hefur maður mátt neyðast horfa upp á allt og marga lukkuriddara sem þóst hafa verið sósíalistar og þykjast vera það enn þann dag í dag þrátt fyrir vera það ekki. Þetta fólk hefir í undarlega stórum stíl verið kallað til ábyrgðarstarfa fyrir sósíalista enda hafa samtök þeirra koðnað niður jafnt og þétt og orðið að einhverskonar borgaralegu jukki sem allir heiðvirðir sósíalistar hafa óbeit á.

Þá þykir mér hálf skrýtið að það virðista hafa farið fram hjá Gunnari Smára, að nú þegar er starfandi sósíalískur flokkur á Íslandi, sem er Alþýðufylkingin. Alþýðufylkingin er að vísu mjög lítil, enn sem komið er, en hefur þó innan sinna vébanda vel frambærilega sósíalista, skipulag og stefnuskrá. Það liggur því beinast við, að Gunnar Smári og þessir 8 þúsund sósíalistar á feisbúkk-síðunni sem hann nefnir til sögunnar, gangi til liðs við Alþýðufylkinguna.

Að öðru leyti geri ég ekki athugasemd við sósíalískar pælingar Gunnars Smára, því þær eru virðingarverðar og eiga við gild rök að styðjast. En meira fagnaðarefni væri þó að komast að raun um að full innistæða sé fyrir þeim sósíalisma sem hann boðar. Og ef Sósíalistaflokkur Ísland verður stofnaður 1. maí næstkomandi þá er það skylda allra raunverulegra sósíalista að skoða þann flokk af sanngirni og yfirvegun sem mögulegan farveg fyrir þessa mestu mannúðarhugsjón heimsins.  

Möguleiki á sósíalistaflokki