Helgiljóð af Ísavía

Á Ísavía er ógnar fjör,
æðsti kallinn þar blæs í rör,
byggir upp og bóluna kreistir;
kamrarnir eru á rökum reistir.

Hvessir brátt um Hvassahraun,
úr hvilftinni þar leggur daun.
Og forstjórinn þar flautar dátt
en fraukelsið þar hjá er undur grátt.

Siglir brátt upp í Sathhans vör,
sjúgandi af krafti það ógnarrör.
En lendingin er þar víst ófær enn
og endastingast þar skip og menn.

Djarfar áætlanir reyndust passlegar

Gylfaginning á raskatið

Nú, auðvitað rann þessi Gylfaginning á raskatið og út út um læri og maga hjá hinum undirgefnu sjakölum ASÍ. Enda ekki við öðru að búast af þessari vanheilögu baráttusveit hagfræðinga, fræðimanna og farísea.Hljóðnað er nú baulið í Gylfa, kontórsjakalanum mikla, og mun lítið til hans fréttast næstu misserin, nema hvað flestir gera að því skóna að hann haldi sig urrandi að verkalýðnum undan skrifpúlitnu á öreigakontórnum.

Já, sona fóru um tröllkonuhlaupið það og kætast þá Sigurður blundur Bessason og eftirmaður hans, Gylfi sjálfur, Stjáni í Keflavík og Bjössi framsóknar á Akureyri og telja sig og auðvaldið hólpið einusinni enn,- í bili að minnstakosti. 


 

Kjarasamningar halda

Einn kveðandi um skárra form

Skjaldan var hún í skárra formi,
skaust um gólf sem væri á gormi.
Mýktin líktist mjúkum ormi.
Mjög svá hlógu að því.
En Borgargagnið bugað harmi,
berst um hart á sínum þarmi.
Tannhjól gnestur hátt í garmi,
en giljungar orga hopp og hí. 

Hefur sjaldan verið í betra formi

Flestir glotta að karli og flissa við tönnur

Svo að Steigrímur lætur að því liggja að honum sé treystandi með skilaboð á milli herbergja. Honum ætti svo sem sjálfum að vera fullkunnugt um að fólk yfir höfuð treystir honum ekki til þessháttar og þar af leiðandi glotta flestir að karli og flissa við tönnur. Fyrir óralöngu var þessum manni, þá vart komnum af fermingaraldri, treyst til að setjast á Alþingi fyrir hönd sósíalista fyrir norðan land; síðan er saga hans vörðuð undirferli, loddaraskap og háborgaralegu mennta- og auðvaldssnobbi, so geðslegur sem sá hrærigrautur er. 

Úr því sem komið er, er ekkert hægt að gera við Steingrím J. Sigfússon ekkisósíalista og samherjavin annað en að hlægja að honum, þó vegferð hans fyrir vinstrimenn sé svikum stráð. Frægt varð þegar þessi ,,vinstrisósíalíski félagshyggjugarpur" tróð marvaðann fyrir auðvaldið ásamt með öðrum sona sérkennilegum vintrigarpi, Jóhönnu Sigurðardóttur, og kvaðst vera að bjarga hinni ,,íslensku alþýðupíku" eins og skáldið kvað. Hið rétta er að alþýðupíkurnar og alþýðuskrákarnir lágu öll óbætt hjá garði, vinstrigersemin Steigrímur og Jóhanna máttu ekkert vera að að sinna soleiðis smámennum, hugur þeirra og hjarta stóð með þeim stóru, samherjunum í útgerðinni, panamahetjunum, hrægömmunum og fleiri óskiljanlegum aðilum.

Nú, á lokametrunum, stitur kappinn í stól forseta alþingis með allt niðrum sig á meðan spillingarviðbjóðurinn vellur út úr hvurri glufu og gjótu alþingis, ráðuneyta, ríkistofnanna, bankakerfis, lífeyrissjóða, einkafyrirtækja, stórra og smárra. Það væri hægt að halda áfram upptalingu á þessum nóturm lengi, lengi. Ekki vantaði að þessi lítilsigldi alþingisforseti fengi ekki tækifærin upp í hendurnar fyrir það fólk sem kaus hann, en honum þóknaðist aðeins að sleikja sér upp við samherja auðvaldsins og annað það pakk sem er á svipuðu menningarstigi. Það mun enginn líta við þessu endemi þegar það loks veltur eins og tóm smurolíutunna frá N1 niður úr hásæti Alþingis og lætur sig hverfa, en margir munu verða fegnir.

Samhljómur um að miða við áratug

Vondur félagsskapur hjá vondu fólki

Tja, hefði ég mátt ráða er næsta víst að ég hefði frekar sent Líf, Oddnýju og Þorstein í að ferja kindur á gúmmíbát í dag í stað þess að vera að göslast í þessu prófkjörsforvali, sem ekkert hefir upp á sig fyrir þau annað en mannorðshnekki. Hins vegar óska ég Hreindísi Ylfu til hamingju með að ná fjórða sæti eins og hún stefndi að. Á hitt borðið er ég dauðsmeykur um að VG sé mjög vondur selskapur fyrir Hreindísi, og hún verður nauðsynlega að átta sig vel á því, áður en lengra er haldið, að það er mannskemmandi að nudda sér utan í VG, þar ríkir vont fólk ekki síður en í prestakalli séra Árna Þórarinssonar og illgjarnir þeir sem betur mega.

Ofan á allt annað er svo viðbúið að Líf kerling nái ekki kjöri í borgarstjórn; þeir sem kusu maddömu Tomm og VG síðast hafa, nær allir sem einn, yfirgefið þá veislu og hafa þess í stað hópað sig kringum þá dáðum prýddu Vigdísi Hauks (eða Haux) og Miðflokk Sigmundar á Hrafnabjörgum III. Það á fleira eftir að koma á óvart í borgarstjórnarkosningunum: Til dæmis fellur Dagur um koll vegna úrstrikanna, sem skassið í öðru sæti mun standa fyrir ásamt þeim litla ljóta. Framsóknarflokkurinn mun ekki taka þátt í þessum kosningum af því að framboðslista ásamt skrá yfir meðmælendur verður ekki skilað til kjörstjórnar innan tilsetts tíma sökum drykkjuskaps þeirra sem standa eiga skil á umræddum kjörgögnum.

Og í þeim töluðum orðum um framboð Framsóknar sem misferst, þá vöppuðu þau Katrín og Steingrímur eins og gluggaskraut inn á helgarsamsæti að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Fyrir í samkvæminu, eru auk sæmdahjónanna, frú Ingveldar og Kolbeins, margir helstu fulltrúar borgarastéttarinnar svo sem Brynjar Vondalykt, sem þekkir fleiri hjónarúm í borginni en nokkur annar, nema eftir vill að Kolbeini einum undanskildum, Indriði Handreður, leiðinlegri en erfðasyndin og á pari í þeim efnum við seðlabankastjóra, Óli Apaköttur, stórhættulegur baktjaldamakkari með ótal senditíkur á sínum snærum til að vinna allskyns óhæfuverk fyrir sig. Og síðasta en ekki sísta ber að telja Máríu Borgargn, alræmda fyrir lauslæti og aðrar kvennlegar dyggðir; það voru nærbuxurnar hennar sem fundust í kokinu á dauða kallinum, sem lá einn haustmorgun í vegkanti Sæbrautarinnar. Aldrei tóks að finna nein deili á þessum náunga og er helst haldið að þetta hafi verið einhver undirheimadeli frá Búkarest eða Palermo.  

Fimm efstu í forvali VG í Reykjavík

Frambjóðandi Bessason og fröken Magnússon

Mikið er nú geðugt og uppörfandi að komast að því að frambjóðandi Sigurðar Bessasonar, Elínbjargar Magnúsdóttur, Gylfa Arnbjörns og Sjálfstæðisflokksins til formennsku í Efling sé gersamlega hrein mey. Það er nefnilega ekki á hvurjum degi sem við, sauðsvartur almúginn, dettum um þvílík eintök. Ekki er verra að frambjóðandi Bessasonar og fröken Magnússon sé, að því er virðist, jafn syfjaður og meistari hans, hr. Bessason, og að barátta hans fyrir formennskunni minni skemmtilega á vandræðagang í geltum fressketti. Það held ég verði nú barn í brók þegar þegar þessi kyndugi frambjóðandi fer að berjast sem formaður hr. Bessason og fröken Magnússon!

Þá afhjúpar frambjóðandinn sitt syfjaða og steingelda hugarfar með því lýsa undrun yfir því að utanaðkomandi verkalýðsforingjar, sem vandir eru að virðingu sinni, séu að skipta sér af stjórnarkjöri í Eflingu. Og til að kóróna ósköpin kveðst hann ókunnugur því að verkalýðshreyfing kunni að vera sprottinn að pólitíkum rótum. Það getur varla orðið betra fyrir vekalýðsfélagið Eflingu og félagsmenn þess en að fá formann sem hefir svo óspjallaðan meydóm að hafa aldrei heyrt minnst á verkalýðspólitík, auðvald, arðræningja, stéttarbaráttu, byltingu. Sona kallar eru sko ekki á hvurju strái, get ég sagt ukkur. Í gamla daga heði Pétur Þríhross kallað hugsjón frambjóðanda Bessasonar og Magnússonar ,,skynsemisverkalýðsbaráttu."

En hvað mundu Guðmundur jaki og Eðvarð Sigurðsson, forverar Sigurðar Bessasonar í formannsstól Reykvískra verkamanna segja við hinum grámyglaða og náttúrulausa verkalýðsgraut, sem formannsefnið býður upp á, ef þeir mættu mæla? Þeir kæmu sennilega ekki upp orði,- en þegar þeir hefðu jafnað sig dálítið mundu þeir biðja um að láta fjalægja þennan ófögnuð Sjálfstæðisflokksin og annarra auðvaldsblesa frá augunum á sér.  

Hræðist pólitíska tengingu Eflingar

Personur non grata - og hinn hlálegi og álappalegi

Skjaldan hefir jafn hlálegur og álappalegur framboðslisti verið borin á borð nokkursstaðar, allrasíst í Valhöllu og sýnir, svo ekki verður um villst, að Sjálfstæðisflokkurinn er að komast á síðasta stig úrkynjunarinnar. Svo sem segir í hinni poletisku læknisfræði, þá er ekki aftur snúið þegar hinn poletiski flokkur er kominn á hið síðasta úrkynjunarstig, en þá blasir aðeins gröf og dauði við umgetnum flokki, og er sá dauði stundum fjarska sársaukafullur, rétt eins og verið sé að kremja sjúklinginn í klessu milli stafs og hurðar.

Nú, fyrst poletiskir meinafræðingar hafa komist að óyggjandi niðurstöðu um að Sjálfstæðisflokkurinn, þessar höfuðvígstöðvar ágrindar og fjárplógsstarfsemi, er að bana kominn af úrkynjunarsökum, þá vekur eftir vill furðu sumra hvursu harðhenntir og beinlínis vondir sjálfstæðisraftarnir vóru við Áslaugu Frikka Sóf og Kjartan í dag og sýndu þeim löngutöng og afturenda sinn svartan af sóti. Þetta fjarska góða fólk (Áslaug og Kjartan) voru niðurlægð og smánuð á svo ruddalegan og miskunarlausan hátt að leitun er á öðru eins svínaríi. Má nú endanlega ljóst vera að Áslaug og Kjartan eru personur non grata í Sjálfstæðisflokknum og brátt mun storkleðrið sjá um að nöfn þeirra verði fjarlægð úr bókum og skjölum Flokksins. 

Það er svo sem vel vitað, að bak við aðförina að Áslaugu og Kjartani standa ekki minni stórmenni en frú Ingveldur og Óli Apaköttur og þar skammt undan Indriði Handreður og Brynjar Vondalykt. Þessar fjórar sæmdarpersónur biðu átekta í bakherbergi í Valhöllu meðan fundarmenn í fulltrúaráðinu vóru leiddir til atkvæðagreiðslu um framboðslista Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og stórpoletiska slátrun Kjartans og Áslaugar. Áður en fulltrúaráðsmönnum var hleypt í salinn til atkvæðagreiðslu talaði frú Ingveldur við hvurn og einn þeirra og hafði í blóðugum hótunum ef þeir mökkuðu ekki rétt við atkvæðagreisluna. Þegar búið var að samþykkja hinn hlálegasta og álappalegasta framboðslista sem sést hefir í víðri veröld fór frú Ingveldu sjálf með Áslaugu og Friðrik niður í ruslatunnuport Valhallar og tróð þeim báðum í einu með eigin höndum ofan í tunnuna. Hinn átakanlegi atburður í ruslatunnuportinu minnti á fátt annað en aftöku Agnesar og Friðriks í Vatnsdalshólum hér um árið og verður lengi í minnum höfð; hinsvegar felldi aunginn fulltrúaráðsmeðlimur tár meðan á troðslunni stóð.

Átti ekki von á þessari niðurstöðu

Svæsin óhreinindi í pokahorninu

Þegar fjármálaráðherra æsir sig upp í ræðupúlti Alþingis og sakar andstæðinga sína um innihaldslaust blaður er eitthvað skuggalegt á döfinni, óhreinindi í pokahorninu. Og víst er að nóg er um óhreinindi og hreinan viðbjóð í pokahorni fjármálaráðherra, því auk hinnar maðksmognu maðkaveitu, Sjálfstæðisflokkinn, er þar að finna í bland skrattakolla eins og Steingrím joð og fleiri miður geðuga framsóknarpramma. 

Og fyrst fjármálaráðherra hefir með æsingi og látum og kjafthætti um ,,innihaldslaust blaður" komið upp um sig og innihald pokahornsins er ekki nema rétt og skylt að allt klabbið verði rannsakað ofan í kjölinn. Aungri opinberri sofnun er þó treystandi til að rannsaka ófögnuðinn, heldur verður alþingi götunnar og rannsóknardómstólar alþýðunnar að annast verkið. 

Glæpir gegn alþýðunni hafa því iður verið, sem maður segir, daglegt brauð á Íslandi í áratugi og samkvæmt alþjóðlegum rannsóknum og skýrslum er Ísland tvímælalaust eitt af alspilltustu löndum veraldar, og það svo að lægra verður vart komist á því sviði. Það sem nú blasir við, er að íslenska þjóðin verður að gera upp við sig hvort hún ætlar að göslast áfram á sömu glæpabrautinni eða snúa blaðinu við og sturta glæpaklíkunum fyrir björg og taka upp siðaðra manna samfélagsgerð. 

„Innihaldslaust blaður“

Grimmileg reka upp skötuhljóð

Vitur maður hefir sagt að þeir lifi lengst sem lýðum eru leiðastir. Nú ætla ég ekki að taka undir að ég sé sammála þessari fullyrðingu að öllu leyti, en samt, af einhverri ástæðu, kom kom hún viðstöðulaust upp í hugann þegar ég frétti af andláti Billys Graham, þess kunna bögubósa. Raunar hélt ég karlinn löngu andaðann og sál hans búin að koma sér huggulega fyrir í þeim stað er honum var búinn áður enn hann hélt á djúpið. Í lifanda lífi var Billi þessi iðnrekandi, rak trúarbragðaiðnað sér til framfærslu og hafði að sögn gott upp úr krafsinu, því kolruglaðir Amríkanar eru gjarnir á að vera örlátir á aurana sína ef hymmnaríkisvist eftir dauðann er í boði. 

Frænka mín ein, nú afgömul og óljúgfróð svo af ber, sat eitt sinn undir prédíkun hjá Billa Grama, það var á íþróttavelli í Bandaríkjunum. Hún sagði mér að vaðallinn í kallinum hefði verið með þeim endemum að ekki hafa annað að henni hvarflað en hann hafi verið blindfullur við þetta tækifæri. Fyrir utan að hóta fólki djöfli og andskota hefði umgetinn pokaprestur hlaðið guðinn Mammon lofi og þegar prédíkunin var um það bil hálfnuð kvaðst frænku minni ekki hafa orðið um sel því orðaflaumur karlsins benti til að hann væri í andanum annaðhvort staddur í Pentagon eða á Wall Street.

Á eftir árum var Billa Grama boðið til veislu hjá páfanum í Vatíkaninu. Þegar páfinn hafði haft yfir dálitlar borðbænir og tveir eða þrír kardínálar farið með fæeinar snotrar máríubænir þókti Billa Graham nóg komið og stóð upp og þakkaði gestrisni páfa og Vatíkansins með kvæði, sem að sínu leyti stóð máríubæunum á sporði, að minnsta kosti hvað frumlega andagift varðaði. Hins vegar var kvðið sem Billi flutti stolið, en það er nú önnur saga, en var viðeigandi veislukvæði í þetta sinn. Kvæðið er svo látandi:
,,Kálmeti étur kjötlaus þjóð
komið þér sælar jómfrú góð,
grátmögur sitja götujóð
og grimmleg reka upp upp hljóð
grátmögur sjást þar götujóð
grimmileg reka upp skötuhjóð,
kálmeti étur, kona góð
þar er kjötlaust tradararadd" ...
(Höf. kvæðis Halldór Laxness).
 

Billy Graham látinn

Þessa daga liggja þeir undir feldi og hugsa, stundum báðir undir sama feldi

Þeir Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður liggja báðir undir feld þessa dagana, stundum báðir undir sama feldi, og hugsa sinn gang því satt best að segja hafa þeir í hyggju að sækja um stöðu aðstoðarseðlabankastjóra. Komið hefir til tals í Valhöllu, helgidómi sjálfstæðismanna, að þeir félagar sendi inn sameiginlega umsókn og skipti aðtoðarseðluninni millum sín. Þá hefir gamla Framsóknarmaddaman, sem nú hefir tvo flokka til umráða, blandað sér í málið og heldur hún að sjálfsögðu fram sínum húskarli, Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni.

Það sem helst stendur í vegi þess að Vondalyktin og Kolbeinn slái til og skili inn umsókn er að báðum þykir þeim aðalseðlabankastjórinn svo frámunalega leiðinlegur að þeir eru hræddir um að hann verði búinn að steindrepa þá úr leiðindum og rugli fyrir hádegi á fyrsta, og þá eina, degi þeirra í starfi. Handreðurinn er aftur á móti af vissum ástæðum mun handgengnari aðalseðlabankastjóra, enda báðir leiðinlegir svo af ber. 

Fráfarandi aðstoðarseðlabankastjóri er að sjálfsögðu allshugar feginn að sleppa úr leiðindagrautnum aðalseðlubankustjórans og segir vinim sínum að hvur dagur í vinnu með þeim sérkennilega manni sé þrekraun af því tagi sem einungis heljarmenni geti afborið meir en þrjá daga í röð, hvað þá í mörg ár. Það er einnig mál kunnugra, að aðstoðarseðlabanakastjóri sé svo aðframkominn og hrumur af leiðindavaðlinum, að hann geti mað aungvu móri borið kaffibolla upp að vörum sér fyrir þessum leiðindahandskjálfta, sem einungis fer vaxandi með hvurjum degi sem líður í samvistum með seðlabankastjóra sjálfum. 

Auglýsa stöðu aðstoðarseðlabankastjóra